ARGENTINIË.
Inleiding.
In 2010 begon ik mijn verhaal over de reis naar Antarctica met ‘Op weg naar een droom’. Het was niet alleen dromen voor de reis, want de reis op zich was nog veel beter dan dat ik het mij had kunnen voorstellen.
Jaren waren we blij met de herinneringen tot ik de kriebels kreeg om nog eens terug te gaan. Wachten is geen optie want we worden er niet jonger op. Nu wisten we ook een beetje wat we konden verwachten. Lieve wilde naar Buenos Aires gaan om er in een dierentuin kleine tijgertjes te kunnen vasthouden. Samen wilden we El Calafate bezoeken met een van de grootste gletsjers van de wereld evenals de koningspinguïns. Ik wilde geen Drake Passage. 3 Dagen heen en 3 dagen terug varen op een wilde zee om 2 of 3 dagen op Antarctica hetzelfde als de vorige keer te bezoeken zag ik niet zitten. Dolgraag zou ik er terug naar toe willen maar dan zou ik er langer willen blijven en dat gaat niet.
In 2015 kwam een reis uit voor 2017 waar we ons in konden vinden en we schreven direct in. Lieve maakte er een voor- en nareis bij en we hadden 2 jaar iets formidabel om naar uit te kijken.
Vlucht naar Buenos Aires
De vlucht was met British Airways over Londen. Het was jaren geleden dat ik in een vliegtuig heb gezeten
dat zo schudde en zo veel lawaai maakte.
Het was misschien een oud toestel maar het was zeker niet aangenaam.
Zelfs in business had je weinig plaats.
Ik moest over een slapende mijnheer zijn benen stappen om naar het toilet te kunnen gaan.
Buenos Aires
In de luchthaven van Buenos-Aires was het heel druk, zeker aan de lopende band waar de valiezen op lagen. Ik miste mijn koffer maar een knappe vriendelijke man kon die nog juist grijpen en bij mij zetten. Nog nooit meegemaakt in Brussel.
Met een taxi naar het zeer goede Mérit hotel. Voor de deur van het hotel sukkelde ik om mijn zware valies (meer dan 1 maand weg en zomer- en winterkledij bij) op de hoge stoep te hijsen. Een man ging voorbij, zag mijn probleem, kwam op zijn stappen terug, hielp en verdween vooraleer ik de kans kreeg om te bedanken. Het hotel lag midden in de stad, in de wijk San Telmo, zodat we veel te voet konden doen. B.A. heeft meer dan 3 miljoen inwoners en de agglomeratie meer dan 12 miljoen en dan zijn afstanden moeilijk in te schatten, want dat zijn wij niet gewoon in ons klein landje.
Wij wisselden onze winteroutfit voor iets zomers, verfristen ons en trokken naar Av. de Mayo om iets gezelligs te zoeken om een kleinigheidje te eten. Daar vonden we een prachtige en - later vernamen we - gekende brasserie dat ineens een grote en zeer lekkere bakkerij is. Hier hebben we elke morgen ontbeten en soms ook ’s middags of ’s avonds gegeten.
Nu naar een informatiecentrum om de volgende dagen te kunnen plannen. Ik voelde me ineens niet meer zo goed en ging terug naar het hotel en Lieve trok naar de wijk aan de haven waar we vorige keer hadden gewandeld en waar het bijzonder sfeervol was in 2010. Een slechte nacht in een schuddend vliegtuig lijkt niet erg geschikt te zijn voor mij. Ook duurde de vlucht 14 uur en dat is heel lang.
24/02/2017
Terug naar de brasserie ‘LONDON CITY’ waar we ook gisteren hebben gegeten.
Vandaag gaan we de ZOO van LUJAN bezoeken en dat is toch wel een tweetal uren rijden, vooral omdat je aan elk rood licht moet aanschuiven. Files zijn er hier in overvloed.
We bezoeken eerst het METROSTATION PERU.
Het is het oudste metrostation van B.A. en werd geopend in 1913. In 1970 was dit het eerste station in Argentinië met een roltrap.
Nu een stuk met een taxi naar de plaats waar wij de bus kunnen nemen naar de zoo. De bus is juist weg en we moeten wachten op de volgende die 1 uur later komt. Eindelijk kunnen we op de bus, maar mogen er niet op. Wij willen een ticket kopen maar zo werkt dat hier niet. Je moet eerst een kaart ergens kopen (in een loket dat we niet vinden) en dan mag je pas een ticket op de bus kopen voor de rit. We proberen ons probleem uit te leggen maar de mensen hier kennen nauwelijks Engels. OK voor de gewone mensen, maar de toezichter van de bussen kan het ook niet, evenals garçons, winkelpersoneel en andere mensen die zeer veel met toeristen in contact komen. B.A. wil haar toerisme promoten maar zal toch eerst hard moeten werken aan de tweetaligheid van de mensen in die sector. Na wat over en weer geroep, ieder in zijn eigen taal want ze verstaan ons toch niet, gaan we weg en nemen weer een taxi.
Dat was een goed idee want het was een toffe taxichauffeur die moeite deed om Engels te verstaan en zo als wij, handen en voeten gebruikte om iets uit te leggen. Omdat hij van de zoo geen mensen had om naar B.A. te brengen vertelde hij ons zijn prijs voor de terugreis en toen wij akkoord waren maakte hij er voor zichzelf een dagje ‘verlof’ van. Hij speelde gids voor ons in de zoo en dat was leuk.
Je kan je vragen stellen bij het feit dat een zoölogie enkele dieren – groot of klein – ergens ‘gebruikt’ om mensen aan te trekken, maar het is de enige manier om bezoekers te krijgen. Het geld dat binnen komt wordt gebruikt om zieke of gekwetste dieren op te vangen en te verzorgen en dat vonden we een goede reden.
Het was op de middag en dus warm en de dieren lagen te slapen of te soezen.
In een hok mochten de bezoekers binnen bij de leeuwen met maximum 2 personen.
Op voorhand had ik gezegd dat mij dit niet zo aantrok en Lieve ging met de chauffeur de dieren strelen. Omdat ik buiten de kooi stond kon ik alles goed zien en ik zag dat de bewakers heel de tijd kleine stukjes vlees aan de dieren voederden.
Was het om hen wakker te houden? Of zat er op die kleine hapklare brokjes een slaapmiddel? De dieren zouden precies liever geslapen hebben maar lieten zich telkens verleiden om het aan te nemen.
Nu naar de kleine schatjes.
Naar de olifant waar we eten aan mochten geven.
Bezoek aan de BASILIEK Onze-Lieve-Vrouw van LUJAN.
Ooit begonnen als een kleine kapel gewijd aan de Heilige Maagd,
patroonheilige van Argentinië, groeide het uit tot een bekend pelgrimsoord.
De Basiliek werd gebouwd in 1887.
In ons hotel hadden wij 2 tango avonden besteld, één theater dat we ook vorige keer hebben bezocht en deze van vanavond in de SENOR TANGO.
Het is met avondeten en er werd tango gedanst en een deel van het decor werd op film getoond. Groot was onze verbazing toen op een kleine scene opzij verschillende ruiters te paard in galop binnen kwamen gereden. Niet alleen was de scene vrij klein, hetgeen op de film te zien was vloeide naadloos over in de bewegingen van de echte ruiters te paard. Even verwarring wat is film en is dit dan echt? Het was prachtig ineen gestoken.
25/02/2017
Terug ontbijt in de ‘LONDON CITY’, de plaats waar
verschillende werelden elkaar op een toffe manier ontmoeten.
Zijn dat grote broden die worden gebracht, is dat om minder korstjes te hebben? Ik wil een foto nemen maar sta verkeerd voor het licht. Niettegenstaande iedereen hier snel doorstapt, maar zich niet haast, ziet de brooddrager dat ik probeer vlug te zijn en hij blijft even stil staan, bekijkt me zelfs niet en wacht tot ik de foto heb kunnen nemen vooraleer weer stevig door te stappen.
Nu naar LA BOCA, een kleurrijke wijk in B.A. die gesticht werd door arme Italiaanse immigranten in de 19e eeuw. Ze ligt niet ver van de haven.
Vorige keer heeft men ons al verwittigd om hier zeker ’s avonds niet te komen wegens te gevaarlijk, nu wijst men er ons uitdrukkelijk op om heel voorzichtig te zijn met onze handtas. Het ziet er hier echter allemaal zo vrolijk en levensluchtig uit dat het moeilijk te geloven is. We letten in ieder geval goed op want er is zo veel te zien dat ons kan afleiden. Ook de politie is aanwezig.
Tango dansen doet de terrasjes vol lopen en....
ik koop een beeldje dat eenvoudig is gemaakt maar dat de sierlijke beweging van de tango prachtig weergeeft.
Spijtig dat het zo klein is want anders had ik het graag in mijn tuin gezet!
Film: 'TANGO'
Terug richting hotel en onderweg snoepen in het prachtige art-nouveau café TORTONI. Indien het vol is moet je op straat aanschuiven tot er binnen een tafeltje vrij komt, en dan komt de ober je halen.
’s Avonds bezoeken wij hetzelfde theater dat wij vorige reis hebben bezocht maar dat viel nu heel erg tegen. Het tango dansen en de show waren minder goed dan in 2010, voor zover we er iets van konden zien, want we zaten nu aan de zijkant van het podium. Het eten was niet goed en kwam uren te laat zodat we tijdens de show aan het eten waren.
26/02/2017
Vandaag waren we vroeger in ‘ons’ ontbijt café en we ontmoetten de laatste groep mensen die hier langs kwam om te eten of eten uit te halen om onderweg of op het werk te verorberen.
Ik zag iemand met koffiekoeken rond lopen en vond dat een uitstekend idee. Achter het restaurant gedeelte trof ik een grote patisserie met allerlei lekkers en een overhoop aan volk, een echt mierennest. Het voor mij ongewone was dat de mieren rondliepen zonder te duwen of te wringen. Je raakte elkaar aan - dat kon niet anders – maar hier geen handtassen die over de schouder worden gedragen en waar je anderen mee kan weg duwen, zoals je dat bij ons hebt aan een bushalte of aan de ingang van een theater, laat staan rugzakken die ze gewoonlijk in een tram op hun rug houden in de plaats van ze af te doen, en waarmee je tussen anderen kan doorgaan zelf veilig voor blauwe plekken. Of anderen het bijna in hun gezicht krijgen is van geen belang.
Alles liep op zijn ‘miers’ snel en zonder agressie. Er waren zelfs mensen die mij iets zeiden dat ik absoluut niet verstond, maar waaruit ik wel kon opmaken dat ik iets verkeerd deed met mijn bordje waarop ik enkele koffiekoeken had gelegd. Ik denk dat hier meer dan 30 verschillende soorten zijn maar ze zijn wel kleiner dan bij ons. Ik wriemelde mij op zijn ‘miers’ naar de overkant om van mijn bordje af te geraken en een mandje aan te wijzen. Terug naar de koffiekoeken, proberen dezelfde te nemen, in het mandje leggen en terug naar het afhaalpunt van de mandjes. Ik was zeer nieuwsgierig wat er ging gebeuren en een juffrouw nam het mandje aan en... woog de koeken, deed ze in een zak en plakte er een prijskaartje op. Nu op naar de kassa om te betalen. Toen ik terug bij Lieve was had zij bijna gedaan met eten want zij had gewoon besteld zoals ik ook de vorige dagen had gedaan.
Wij verbleven in SAN TELMO en wilden de grote wekelijkse markt van San Telmo bezoeken.
Dat was een serieuze wandeling. Op de kaart zag dat er veel dichterbij uit.
Onderweg kwamen we een overdekte markt tegen, gelegen in een gebouw dat
misschien vroeger een fabriek of een spoorstation is geweest.
Eventjes rusten bij een lekkere koffie. Argentinië heeft veel koffieplantages.
'MATE' is een thee die heel gezond is en veel vitaminen en mineralen bevat.
Het wordt in Zuid-Amerika en vooral in Argentinië gedronken in de plaats van koffie.
Nog wat mooie gebouwen onderweg.
In B.A. zijn er veel grappige standbeelden waar je
kan gaan naast staan of zitten om een foto te nemen.
In 'Deel 1' van mijn blog ANTARCTICARLA heb ik geschreven hoe trendy en gezellig het was in PUERTO MADERO en dat dit een mooi voorbeeld kon zijn voor ’t EILANDJE.
Ik hoop nu dat dit niet zal gebeuren. Hoe is het mogelijk dat zo een mooie en bruisende wijk in enkele jaren zo doods en verlaten kon worden. Het enige mooie is de brug ontworpen door de architect Calatrava, voor de rest is de helft van de restaurants en cafés definitief gesloten. Wij waren er ‘s middags om een restaurant te kiezen voor ’s avonds en we vonden zelfs nergens een terras open om iets te drinken.
FLITSEN
Toen wij vorige keer in B.A. waren hadden we een druk programma omdat we zo veel mogelijk wilden zien. Nu was het rustiger en konden we beter de sfeer van deze stad aanvoelen. Dat was heel interessant want ik heb hier een paar levenslessen gekregen. Het gebeurde bijna allemaal op ‘ons’ ontbijt terras. De mensen stappen hier flink door maar haasten zich niet en zien wat er rondom hen gebeurt en reageren daar soms op een formidabele manier op.
Een man komt de straat in en een andere man komt uit de tegenovergestelde richting. Er is in een flits een contact en een van de mannen loopt nu te roken. Vuurtje gevraagd? Hoeveel jaar wordt ons afgeraden om dat te doen omdat het een middel is om iets van je te pikken?
Een bedelaar komt op het terras. De meeste mensen geven hier iets. Ik kijk ook hier schichtig weg want ik vind dat een vervelende situatie. In België wordt ons verteld dat dit een truc is om je portemonnee te pikken, dus zeker niet doen.
Iemand verkoopt een soort ‘vliegertje op een stokje voor kinderen’. Zo veel jaar heb ik dat in België niet meer gezien, tenzij misschien in een bloempot op een terras, dus ben ik benieuwd wat die mijnheer daar mee gaat doen. De mannen rekenen af en dan geeft de man op het terras de gekochte spullen terug aan de verkoper die het aanneemt en verder stapt.
Een bedelaar komt geld vragen aan iemand en die zoekt in zijn zakken naar munten. Dan zien we dat de bedelaar het glas water van de zittende man uitdrinkt. Ik kijk verschrikt en verwacht problemen. Geen enkel probleem en de bedelaar gaat verder. Ik ben er even niet goed van. Wat moet het verschrikkelijk zijn om in een warme stad zoals B.A. zo arm te zijn dat je geen geld hebt om water te kopen? Ook in een winkelstraat heb ik gezien dat een persoon, die al zijn kleren over elkaar aan had, (geen plaats om te leven?) op de stoep van een winkel ging staan, teken deed en onmiddellijk terug opzij ging staan. Iemand uit de winkel bracht een glas water, het werd uitgedronken, leeg glas terug en hij vertrok. Ik weet niet of er een woord gewisseld is.
Een jonge man die er als een student uitzag liep voorbij ons terras, stopte en ging naar iemand die daar had gegeten. Hij viel mij op omdat hij met een plastiek vorkje van een bordje at terwijl hij voort liep. Even later zag ik dat hij uiterst voorzichtig de chips van de man die zat op zijn eigen bordje legde en verder ging. Dit alles gebeurde binnen de minuut en met zo veel ‘klasse’ dat ik er sprakeloos naar bleef staren.
De manier waarop deze mensen in nog geen minuut met elkaar contact hadden maar toch zo rustig met elkaar omgingen begreep ik eerst niet. Eindelijk snapte ik dat wat ik hier zag dat dit iets was dat bij ons al jaren niet meer bestaat, maar ik besefte nu pas hoe erg het bij ons gesteld is. De contacten tussen deze vreemde mensen waren vol respect voor elkaar, zelfs van hij die had tegenover hij die niets had en omgekeerd.
Hier ligt ook het antwoord op mijn verbazing waarmede de mensen in een rij achter elkaar gaan staan aan een bushalte, zelfs met veel plaats tussen in zodat je je niet ‘benepen’ voelt. Zelfs toen wij aan het wachten waren op die bus waar we problemen hadden en die maar om het uur rijdt. Alles was ‘ontspannen’ want iedereen wachtte zijn tijd af en niemand probeerde een ander te benadelen, terwijl de kans dat er mensen niet meer op de bus geraakten zeer groot was.
En wat er in B.A. nog bij komt is de ongevraagde hulp die men elkaar geeft. De eerste dag heb ik dat twee keer ondervonden. Hier is er niet alleen respect voor elkaar – zelfs voor armen - maar ook een vanzelfsprekende hulp aan allen.
Proficiat B.A. het heeft me goed gedaan om dat eens ergens te zien.
Wilt dit dan zeggen dat hier alles ideaal is? Zeker niet. Vorige reis heeft men ons alleen in La Boca verwittigd voor mensen die je handtas stelen. Nu werd het ons overal en door iedereen gezegd of gewezen. Ook zij die voorbij ons liepen op het terras verwittigden ons met woorden of gebaren dat we voorzichtig moesten zijn. Een garçon in een restaurant verzette mijn handtas op mijn tafel. Hij kon geen woord Engels maar in een pantomime wees hij mij op de deur en dat de afstand naar mijn tafeltje wel zeer kort was. Maar ondanks de diefstallen, misschien veroorzaakt door de groeiende armoede, zijn er mensen die toeristen attent maken op het mogelijk gevaar.
In 2010 begon ik mijn verhaal over de reis naar Antarctica met ‘Op weg naar een droom’. Het was niet alleen dromen voor de reis, want de reis op zich was nog veel beter dan dat ik het mij had kunnen voorstellen.
Jaren waren we blij met de herinneringen tot ik de kriebels kreeg om nog eens terug te gaan. Wachten is geen optie want we worden er niet jonger op. Nu wisten we ook een beetje wat we konden verwachten. Lieve wilde naar Buenos Aires gaan om er in een dierentuin kleine tijgertjes te kunnen vasthouden. Samen wilden we El Calafate bezoeken met een van de grootste gletsjers van de wereld evenals de koningspinguïns. Ik wilde geen Drake Passage. 3 Dagen heen en 3 dagen terug varen op een wilde zee om 2 of 3 dagen op Antarctica hetzelfde als de vorige keer te bezoeken zag ik niet zitten. Dolgraag zou ik er terug naar toe willen maar dan zou ik er langer willen blijven en dat gaat niet.
In 2015 kwam een reis uit voor 2017 waar we ons in konden vinden en we schreven direct in. Lieve maakte er een voor- en nareis bij en we hadden 2 jaar iets formidabel om naar uit te kijken.
De vlucht was met British Airways over Londen. Het was jaren geleden dat ik in een vliegtuig heb gezeten
dat zo schudde en zo veel lawaai maakte.
Het was misschien een oud toestel maar het was zeker niet aangenaam.
Zelfs in business had je weinig plaats.
Ik moest over een slapende mijnheer zijn benen stappen om naar het toilet te kunnen gaan.
In de luchthaven van Buenos-Aires was het heel druk, zeker aan de lopende band waar de valiezen op lagen. Ik miste mijn koffer maar een knappe vriendelijke man kon die nog juist grijpen en bij mij zetten. Nog nooit meegemaakt in Brussel. Met een taxi naar het zeer goede Mérit hotel. Voor de deur van het hotel sukkelde ik om mijn zware valies (meer dan 1 maand weg en zomer- en winterkledij bij) op de hoge stoep te hijsen. Een man ging voorbij, zag mijn probleem, kwam op zijn stappen terug, hielp en verdween vooraleer ik de kans kreeg om te bedanken. Het hotel lag midden in de stad, in de wijk San Telmo, zodat we veel te voet konden doen. B.A. heeft meer dan 3 miljoen inwoners en de agglomeratie meer dan 12 miljoen en dan zijn afstanden moeilijk in te schatten, want dat zijn wij niet gewoon in ons klein landje.
Wij wisselden onze winteroutfit voor iets zomers, verfristen ons en trokken naar Av. de Mayo om iets gezelligs te zoeken om een kleinigheidje te eten. Daar vonden we een prachtige en - later vernamen we - gekende brasserie dat ineens een grote en zeer lekkere bakkerij is. Hier hebben we elke morgen ontbeten en soms ook ’s middags of ’s avonds gegeten.
Nu naar een informatiecentrum om de volgende dagen te kunnen plannen. Ik voelde me ineens niet meer zo goed en ging terug naar het hotel en Lieve trok naar de wijk aan de haven waar we vorige keer hadden gewandeld en waar het bijzonder sfeervol was in 2010. Een slechte nacht in een schuddend vliegtuig lijkt niet erg geschikt te zijn voor mij. Ook duurde de vlucht 14 uur en dat is heel lang.
Terug naar de brasserie ‘LONDON CITY’ waar we ook gisteren hebben gegeten.
Vandaag gaan we de ZOO van LUJAN bezoeken en dat is toch wel een tweetal uren rijden, vooral omdat je aan elk rood licht moet aanschuiven. Files zijn er hier in overvloed.
Het is het oudste metrostation van B.A. en werd geopend in 1913. In 1970 was dit het eerste station in Argentinië met een roltrap.
Dat was een goed idee want het was een toffe taxichauffeur die moeite deed om Engels te verstaan en zo als wij, handen en voeten gebruikte om iets uit te leggen. Omdat hij van de zoo geen mensen had om naar B.A. te brengen vertelde hij ons zijn prijs voor de terugreis en toen wij akkoord waren maakte hij er voor zichzelf een dagje ‘verlof’ van. Hij speelde gids voor ons in de zoo en dat was leuk.
Je kan je vragen stellen bij het feit dat een zoölogie enkele dieren – groot of klein – ergens ‘gebruikt’ om mensen aan te trekken, maar het is de enige manier om bezoekers te krijgen. Het geld dat binnen komt wordt gebruikt om zieke of gekwetste dieren op te vangen en te verzorgen en dat vonden we een goede reden.
Het was op de middag en dus warm en de dieren lagen te slapen of te soezen.
Op voorhand had ik gezegd dat mij dit niet zo aantrok en Lieve ging met de chauffeur de dieren strelen. Omdat ik buiten de kooi stond kon ik alles goed zien en ik zag dat de bewakers heel de tijd kleine stukjes vlees aan de dieren voederden.
Was het om hen wakker te houden? Of zat er op die kleine hapklare brokjes een slaapmiddel? De dieren zouden precies liever geslapen hebben maar lieten zich telkens verleiden om het aan te nemen.
Ooit begonnen als een kleine kapel gewijd aan de Heilige Maagd,
patroonheilige van Argentinië, groeide het uit tot een bekend pelgrimsoord.
De Basiliek werd gebouwd in 1887.
Het is met avondeten en er werd tango gedanst en een deel van het decor werd op film getoond. Groot was onze verbazing toen op een kleine scene opzij verschillende ruiters te paard in galop binnen kwamen gereden. Niet alleen was de scene vrij klein, hetgeen op de film te zien was vloeide naadloos over in de bewegingen van de echte ruiters te paard. Even verwarring wat is film en is dit dan echt? Het was prachtig ineen gestoken.
verschillende werelden elkaar op een toffe manier ontmoeten.
Vorige keer heeft men ons al verwittigd om hier zeker ’s avonds niet te komen wegens te gevaarlijk, nu wijst men er ons uitdrukkelijk op om heel voorzichtig te zijn met onze handtas. Het ziet er hier echter allemaal zo vrolijk en levensluchtig uit dat het moeilijk te geloven is. We letten in ieder geval goed op want er is zo veel te zien dat ons kan afleiden. Ook de politie is aanwezig.
Spijtig dat het zo klein is want anders had ik het graag in mijn tuin gezet!
Ik zag iemand met koffiekoeken rond lopen en vond dat een uitstekend idee. Achter het restaurant gedeelte trof ik een grote patisserie met allerlei lekkers en een overhoop aan volk, een echt mierennest. Het voor mij ongewone was dat de mieren rondliepen zonder te duwen of te wringen. Je raakte elkaar aan - dat kon niet anders – maar hier geen handtassen die over de schouder worden gedragen en waar je anderen mee kan weg duwen, zoals je dat bij ons hebt aan een bushalte of aan de ingang van een theater, laat staan rugzakken die ze gewoonlijk in een tram op hun rug houden in de plaats van ze af te doen, en waarmee je tussen anderen kan doorgaan zelf veilig voor blauwe plekken. Of anderen het bijna in hun gezicht krijgen is van geen belang.
Alles liep op zijn ‘miers’ snel en zonder agressie. Er waren zelfs mensen die mij iets zeiden dat ik absoluut niet verstond, maar waaruit ik wel kon opmaken dat ik iets verkeerd deed met mijn bordje waarop ik enkele koffiekoeken had gelegd. Ik denk dat hier meer dan 30 verschillende soorten zijn maar ze zijn wel kleiner dan bij ons. Ik wriemelde mij op zijn ‘miers’ naar de overkant om van mijn bordje af te geraken en een mandje aan te wijzen. Terug naar de koffiekoeken, proberen dezelfde te nemen, in het mandje leggen en terug naar het afhaalpunt van de mandjes. Ik was zeer nieuwsgierig wat er ging gebeuren en een juffrouw nam het mandje aan en... woog de koeken, deed ze in een zak en plakte er een prijskaartje op. Nu op naar de kassa om te betalen. Toen ik terug bij Lieve was had zij bijna gedaan met eten want zij had gewoon besteld zoals ik ook de vorige dagen had gedaan.
Dat was een serieuze wandeling. Op de kaart zag dat er veel dichterbij uit.
Onderweg kwamen we een overdekte markt tegen, gelegen in een gebouw dat
misschien vroeger een fabriek of een spoorstation is geweest.
'MATE' is een thee die heel gezond is en veel vitaminen en mineralen bevat.
Het wordt in Zuid-Amerika en vooral in Argentinië gedronken in de plaats van koffie.
Nog wat mooie gebouwen onderweg.
In B.A. zijn er veel grappige standbeelden waar je
kan gaan naast staan of zitten om een foto te nemen.
In B.A. zijn er veel grappige standbeelden waar je
kan gaan naast staan of zitten om een foto te nemen.
Ik hoop nu dat dit niet zal gebeuren. Hoe is het mogelijk dat zo een mooie en bruisende wijk in enkele jaren zo doods en verlaten kon worden. Het enige mooie is de brug ontworpen door de architect Calatrava, voor de rest is de helft van de restaurants en cafés definitief gesloten. Wij waren er ‘s middags om een restaurant te kiezen voor ’s avonds en we vonden zelfs nergens een terras open om iets te drinken.
FLITSEN
Toen wij vorige keer in B.A. waren hadden we een druk programma omdat we zo veel mogelijk wilden zien. Nu was het rustiger en konden we beter de sfeer van deze stad aanvoelen. Dat was heel interessant want ik heb hier een paar levenslessen gekregen. Het gebeurde bijna allemaal op ‘ons’ ontbijt terras. De mensen stappen hier flink door maar haasten zich niet en zien wat er rondom hen gebeurt en reageren daar soms op een formidabele manier op.
Een man komt de straat in en een andere man komt uit de tegenovergestelde richting. Er is in een flits een contact en een van de mannen loopt nu te roken. Vuurtje gevraagd? Hoeveel jaar wordt ons afgeraden om dat te doen omdat het een middel is om iets van je te pikken?
Een bedelaar komt op het terras. De meeste mensen geven hier iets. Ik kijk ook hier schichtig weg want ik vind dat een vervelende situatie. In België wordt ons verteld dat dit een truc is om je portemonnee te pikken, dus zeker niet doen.
Iemand verkoopt een soort ‘vliegertje op een stokje voor kinderen’. Zo veel jaar heb ik dat in België niet meer gezien, tenzij misschien in een bloempot op een terras, dus ben ik benieuwd wat die mijnheer daar mee gaat doen. De mannen rekenen af en dan geeft de man op het terras de gekochte spullen terug aan de verkoper die het aanneemt en verder stapt.
Een bedelaar komt geld vragen aan iemand en die zoekt in zijn zakken naar munten. Dan zien we dat de bedelaar het glas water van de zittende man uitdrinkt. Ik kijk verschrikt en verwacht problemen. Geen enkel probleem en de bedelaar gaat verder. Ik ben er even niet goed van. Wat moet het verschrikkelijk zijn om in een warme stad zoals B.A. zo arm te zijn dat je geen geld hebt om water te kopen? Ook in een winkelstraat heb ik gezien dat een persoon, die al zijn kleren over elkaar aan had, (geen plaats om te leven?) op de stoep van een winkel ging staan, teken deed en onmiddellijk terug opzij ging staan. Iemand uit de winkel bracht een glas water, het werd uitgedronken, leeg glas terug en hij vertrok. Ik weet niet of er een woord gewisseld is.
Een jonge man die er als een student uitzag liep voorbij ons terras, stopte en ging naar iemand die daar had gegeten. Hij viel mij op omdat hij met een plastiek vorkje van een bordje at terwijl hij voort liep. Even later zag ik dat hij uiterst voorzichtig de chips van de man die zat op zijn eigen bordje legde en verder ging. Dit alles gebeurde binnen de minuut en met zo veel ‘klasse’ dat ik er sprakeloos naar bleef staren.
De manier waarop deze mensen in nog geen minuut met elkaar contact hadden maar toch zo rustig met elkaar omgingen begreep ik eerst niet. Eindelijk snapte ik dat wat ik hier zag dat dit iets was dat bij ons al jaren niet meer bestaat, maar ik besefte nu pas hoe erg het bij ons gesteld is. De contacten tussen deze vreemde mensen waren vol respect voor elkaar, zelfs van hij die had tegenover hij die niets had en omgekeerd.
Hier ligt ook het antwoord op mijn verbazing waarmede de mensen in een rij achter elkaar gaan staan aan een bushalte, zelfs met veel plaats tussen in zodat je je niet ‘benepen’ voelt. Zelfs toen wij aan het wachten waren op die bus waar we problemen hadden en die maar om het uur rijdt. Alles was ‘ontspannen’ want iedereen wachtte zijn tijd af en niemand probeerde een ander te benadelen, terwijl de kans dat er mensen niet meer op de bus geraakten zeer groot was.
En wat er in B.A. nog bij komt is de ongevraagde hulp die men elkaar geeft. De eerste dag heb ik dat twee keer ondervonden. Hier is er niet alleen respect voor elkaar – zelfs voor armen - maar ook een vanzelfsprekende hulp aan allen.
Proficiat B.A. het heeft me goed gedaan om dat eens ergens te zien.
Wilt dit dan zeggen dat hier alles ideaal is? Zeker niet. Vorige reis heeft men ons alleen in La Boca verwittigd voor mensen die je handtas stelen. Nu werd het ons overal en door iedereen gezegd of gewezen. Ook zij die voorbij ons liepen op het terras verwittigden ons met woorden of gebaren dat we voorzichtig moesten zijn. Een garçon in een restaurant verzette mijn handtas op mijn tafel. Hij kon geen woord Engels maar in een pantomime wees hij mij op de deur en dat de afstand naar mijn tafeltje wel zeer kort was. Maar ondanks de diefstallen, misschien veroorzaakt door de groeiende armoede, zijn er mensen die toeristen attent maken op het mogelijk gevaar.
Toen wij vorige keer in B.A. waren hadden we een druk programma omdat we zo veel mogelijk wilden zien. Nu was het rustiger en konden we beter de sfeer van deze stad aanvoelen. Dat was heel interessant want ik heb hier een paar levenslessen gekregen. Het gebeurde bijna allemaal op ‘ons’ ontbijt terras. De mensen stappen hier flink door maar haasten zich niet en zien wat er rondom hen gebeurt en reageren daar soms op een formidabele manier op.
Een man komt de straat in en een andere man komt uit de tegenovergestelde richting. Er is in een flits een contact en een van de mannen loopt nu te roken. Vuurtje gevraagd? Hoeveel jaar wordt ons afgeraden om dat te doen omdat het een middel is om iets van je te pikken?
Een bedelaar komt op het terras. De meeste mensen geven hier iets. Ik kijk ook hier schichtig weg want ik vind dat een vervelende situatie. In België wordt ons verteld dat dit een truc is om je portemonnee te pikken, dus zeker niet doen.
Iemand verkoopt een soort ‘vliegertje op een stokje voor kinderen’. Zo veel jaar heb ik dat in België niet meer gezien, tenzij misschien in een bloempot op een terras, dus ben ik benieuwd wat die mijnheer daar mee gaat doen. De mannen rekenen af en dan geeft de man op het terras de gekochte spullen terug aan de verkoper die het aanneemt en verder stapt.
Een bedelaar komt geld vragen aan iemand en die zoekt in zijn zakken naar munten. Dan zien we dat de bedelaar het glas water van de zittende man uitdrinkt. Ik kijk verschrikt en verwacht problemen. Geen enkel probleem en de bedelaar gaat verder. Ik ben er even niet goed van. Wat moet het verschrikkelijk zijn om in een warme stad zoals B.A. zo arm te zijn dat je geen geld hebt om water te kopen? Ook in een winkelstraat heb ik gezien dat een persoon, die al zijn kleren over elkaar aan had, (geen plaats om te leven?) op de stoep van een winkel ging staan, teken deed en onmiddellijk terug opzij ging staan. Iemand uit de winkel bracht een glas water, het werd uitgedronken, leeg glas terug en hij vertrok. Ik weet niet of er een woord gewisseld is.
Een jonge man die er als een student uitzag liep voorbij ons terras, stopte en ging naar iemand die daar had gegeten. Hij viel mij op omdat hij met een plastiek vorkje van een bordje at terwijl hij voort liep. Even later zag ik dat hij uiterst voorzichtig de chips van de man die zat op zijn eigen bordje legde en verder ging. Dit alles gebeurde binnen de minuut en met zo veel ‘klasse’ dat ik er sprakeloos naar bleef staren.
De manier waarop deze mensen in nog geen minuut met elkaar contact hadden maar toch zo rustig met elkaar omgingen begreep ik eerst niet. Eindelijk snapte ik dat wat ik hier zag dat dit iets was dat bij ons al jaren niet meer bestaat, maar ik besefte nu pas hoe erg het bij ons gesteld is. De contacten tussen deze vreemde mensen waren vol respect voor elkaar, zelfs van hij die had tegenover hij die niets had en omgekeerd.
Hier ligt ook het antwoord op mijn verbazing waarmede de mensen in een rij achter elkaar gaan staan aan een bushalte, zelfs met veel plaats tussen in zodat je je niet ‘benepen’ voelt. Zelfs toen wij aan het wachten waren op die bus waar we problemen hadden en die maar om het uur rijdt. Alles was ‘ontspannen’ want iedereen wachtte zijn tijd af en niemand probeerde een ander te benadelen, terwijl de kans dat er mensen niet meer op de bus geraakten zeer groot was.
En wat er in B.A. nog bij komt is de ongevraagde hulp die men elkaar geeft. De eerste dag heb ik dat twee keer ondervonden. Hier is er niet alleen respect voor elkaar – zelfs voor armen - maar ook een vanzelfsprekende hulp aan allen.
Proficiat B.A. het heeft me goed gedaan om dat eens ergens te zien.
Wilt dit dan zeggen dat hier alles ideaal is? Zeker niet. Vorige reis heeft men ons alleen in La Boca verwittigd voor mensen die je handtas stelen. Nu werd het ons overal en door iedereen gezegd of gewezen. Ook zij die voorbij ons liepen op het terras verwittigden ons met woorden of gebaren dat we voorzichtig moesten zijn. Een garçon in een restaurant verzette mijn handtas op mijn tafel. Hij kon geen woord Engels maar in een pantomime wees hij mij op de deur en dat de afstand naar mijn tafeltje wel zeer kort was. Maar ondanks de diefstallen, misschien veroorzaakt door de groeiende armoede, zijn er mensen die toeristen attent maken op het mogelijk gevaar.
27/02/2017
PATAGONIË.
Ons doel in PATAGONIË is EL CALAFATE.
Het wordt een lummel dag zoals dat meestal is wanneer je die dag ‘reist’, maar de uren van de vlucht zijn goed en dat is belangrijk.
Patagonië is een gebied van 1.043.000 km² gelegen tussen de Colorado rivier (lengte 1.000 km) en de Straat van Magellaan.
Ter vergelijking: Argentinië zelf heeft een oppervlakte van 2.780.400 km2 en is daarmee het grootste Spaanstalig land van de wereld. De grens met Chili is 5.308 km langs het Andesgebergte met de Aconcagua van 6.962 m als hoogste punt. Dit om even aan te duiden hoe gigantisch groot dit gebied is dat bijna uitsluitend uit ongelooflijk mooi en extreem natuurgebied bestaat.
We doen een verkenningswandelingetje in El Calafate en informeren ons over de uitstappen die we de volgende dagen gaan doen. Ons programma ligt nu vast, nu moet het weer nog mee zitten want dat kan soms heel ruw en veranderlijk zijn.
Pasterze in Oostenrijk, Kolka in Rusland en Bossons (Chamonix) Frankrijk zijn gletsjers.
Precies nen’ echte’:
28/02/2017
De bus van het reisbureau waar wij de uitstap hebben geboekt komt ons afhalen aan het appartement dat wij voor 4 nachten hebben gehuurd. Met het ophalen van de medereizigers krijgen we nog een stukje site-seeing er gratis bij.
Argentinië heeft 33 Nationale Parken waarvan het Nationaal Park Los Glaciares het grootste is.
Op het kaartje staan de parken ingekleurd.
Wij zijn speciaal naar El Calafate gekomen om het Los Glaciares Nationaal Park te bezoeken.
Het beslaat een gebied van 600.000 ha in het Z.W. van de provincie Santa Cruz en
vormt in het Westen de grens met Chili.
In 1981 erkende de Unesco dit park als Werelderfgoed.
Ondanks de zeer moeilijke levensomstandigheden door weinig neerslag op zekere hoogtes en
felle stormen zou deze streek reeds 9.000 jaar geleden door jagers/verzamelaars
bewoond geweest zijn.
Vandaag gaan wij de Upsala gletsjer bekijken waarvan het water in de Upsala arm van het Argentinomeer vloeit.
Dit meer is het grootste zoetwater meer van Argentinië. De Upsala gletsjer behoort tot de groep van de grootste en langste ijsvelden.
Het weer begint van stemming te veranderen en wij zitten op een boot!
Ik denk met heimwee terug aan de fantastisch mooie en grote ijsschotsen die we in Antarctica hebben gezien.
Het begint feller te regenen en we vluchten regelmatig naar binnen, maar de storm wordt heviger en het is steeds moeilijker om je te verplaatsen zonder te vallen. Alles moet goed bijeen op de bank gelegd worden want van de tafel rolt alles op de grond.
Film: 'UPSALA-GLETSJER'
Wij vonden het heel tof dat de boot zo lang op het einde van de tocht op een mooie plek bleef rond varen om ons te laten genieten van de prachtige gletsjer, maar achteraf hoorden we dat de boot een half uur moest wachten tot dat de storm even bedaarde, om veilig zijn bocht te kunnen nemen om te kunnen aanleggen!
01/03/2017
Het zal een rustige dag worden want onze uitstap begint pas in de late namiddag.
Zoals in B.A. hebben we hier in El Calafate ook een
heerlijke bakker gevonden waar we elke morgen gaan ontbijten.
Hier vind ik een affiche die ik reuze efficiënt vind.
Op deze manier kan je toch heel duidelijk zien wat ze
allemaal hebben en de perfecte koffie uitkiezen.
Daarna gaan we terug naar het appartement waar ik blijf en Lieve gaat naar de bank om Argentijnse peso’s te kopen. We wisten dat de omzetting alleen bij de Nationale Bank mogelijk was en dat er maar 1 zo een bank in El Calafate is. Gelukkig was het maar een paar honderd meter van ons appartement.
Na meer dan 1 uur was Lieve nog steeds niet terug en dat leek me wel erg lang om een beetje geld om te zetten. Ik ging naar de bank en trof daar veel volk aan. Het was niet zo erg als een paar maanden eerder in India, toen de grote biljetten niet meer mochten gebruikt worden om de economie uit het slop te halen, alleen waren ze vergeten dat ze dan wel heel veel briefjes van een kleinere waarde moesten drukken. Dat laatste was niet gebeurd en India haalde het wereldnieuws met de lange rijen mensen die uren stonden aan te schuiven. Hier was het niet zo erg, maar Lieve had een nummer van rond de honderd terwijl ze op dat moment met een nummer van rond de 50 bezig waren. De loketten zaten verstopt achter een muur dus weet ik niet hoe ‘weinig’ er waren om al de wachtenden te helpen.
Wanneer de transactie eindelijk was gelukt gingen we wat in het stadje wandelen en een terrasje doen want de zon was er intussen doorgekomen. We vonden een leuk pleintje waar je ook een kleinigheidje kon eten. Ook hier waren grappige beelden waar je kon naast zitten.
Toen we aan het einde van het stadje kwamen vonden we een schattige theeroom
waar je allerlei lekkere dingen kon krijgen die zeer speciaal werden geserveerd.
Dit zijn onze ‘ijsjes’ met een grote muzieksleutel in verharde suiker er op.
In de late namiddag werden we opgepikt door een busje om naar een landbouwstreek te rijden. Eerst kregen we zeer speciale koffie volgens de regels van deze streek gemaakt. Aan de koffiebonen worden een paar ingrediënten toegevoegd en dan worden deze rechtstreeks tussen het brandende houtskool gelegd. Dit is zeer gespecialiseerd want de bonen mogen niet verbranden.
De koffie vond ik niet lekker.
De cache-pot over de bloemenvaas vond ik origineel. Begroeting door de hond des huizes.
Daarna kregen we een demonstatie hoe honden de schapen bijeen drijven.
De schoonheid van de omgeving en de stilte en rust waren heerlijk.
De toekomst van het familiebedrijf. - Eigen kweek.
De schapen zijn goed aangepast aan het speciale klimaat van grote hitte in de zomer en ijzige koude in de winter. Hier leveren de weiden minder op dan deze in Europa en daarom worden er quota opgesteld van het maximum aantal schapen dat er per hectare mag zijn.
Buiten het vlees is de wol een opbrengst voor de eigenaar. De schapen kunnen machinaal geschoren worden in ongeveer 2 minuten en het duurt 7 à 9 minuten met de hand. De dieren zijn minder gestresseerd wanneer ze iemand voelen dan wanneer ze in een machine moeten. Leuk vinden ze het nooit, ze worden ook in allerlei bochten gewrongen. Een schaap van hier moet binnen de 2 à 3 jaar minstens 1 keer geschoren worden anders sterft het. De vacht is zeer lang en kan veel sneeuw in de winter opnemen. Ook het haar rond de ogen groeit hard. Het schaap ziet zijn eten minder goed en kan zich moeilijk verplaatsen onder het gewicht van zijn vacht en sterft dan de hongerdood.
Lekker avondeten van eigen kweek en dit was het dessert. - Tot slot nog een korte show.
02/03/2017
Vandaag bezoeken wij de Perito Moreno, de gletsjer waar ik al jaren van droom.
Het is een van de grootste gletsjers van Patagonië met een lengte van 30 km.
De berg is 2100 m hoog en het smeltwater vloeit eveneens in het Lago Argentino . De naam herinnert aan de Argentijnse ontdekkingsreiziger Francisco Moreno die dit gebied in de 19e eeuw verkende en uit de handen van Chili kon houden. De Perito Moreno is de enige aangroeiende gletsjer in de wereld.
Eerst varen we langs de wand van de gletsjer waarvan de hoogte soms als 60 m en ook als 80 m hoog wordt vermeld.
Als er een groot stuk ijs in het meer valt dan maakt dat zeer veel lawaai. Op dat moment ben je te laat om daarvan een foto te nemen. Lieve stond er gelukkig op te kijken en heeft deze panorama foto kunnen nemen.
Film: 'PERITO MORENO'
Na deze heerlijke dag hadden we nog even tijd om in El Calafate rond te lopen en
de herdenkingsmonumenten te bezoeken in verband met de strijd om de Malvinas of Falklands.
In 1982 was er een oorlog tussen Argentinië en Groot-Brittannië.
FLITS
El Calafate is veel kleiner dan de miljoenen stad Buenos Aires maar hier zie je hetzelfde fenomeen als in de hoofdstad, alleen waren de hoofdrolspelers... honden.
Er lopen hier zeer veel honden los in alle soorten, kleuren en grootte. Ze stappen even stevig door als de mensen precies of ze een doel hebben. Zit je een uurtje op een terras, dan zie je ze terug, van de ene kant van de stad naar de andere kant gaan. Zijn ze moe of zijn ze het beu dan gaan ze liggen. Soms in de zon of de schaduw, meestal op het voetpad, maar ook op de gazon in het midden van de rijweg en zelfs op de rijweg. Ze liggen er nog maar juist of er komt een auto aan en die stopt. Geen claxonnerende chauffeur. De hond kijkt op, staat op, en gaat elders liggen. Komen ze een andere hond tegen dan bekijken ze elkaar of lopen gewoon door. Soms een beetje snuffelen en dan een eindje samen lopen zoals mensen ook een eindje samen kunnen lopen. Echt ongelooflijk.
Wie ze eten geeft weet ik niet, maar in tegenstelling met ‘onze honden’ kan je rustig ergens eten zonder dat er eentje komt bedelen.
De enige honden die wild rond springen waren honden die aan de leiband liepen. Die blaften wel eens, maar de vrije honden blaften nooit. Soms ging een hond naast een andere hond liggen en na een tijdje stapte een van beide op. Zo grappig en zo ‘vredig’.
03/03/2017
We nemen afscheid van wondermooi Patagonië en vliegen naar USHUAIA dat ‘het einde van de wereld’ wordt genoemd.
Ushuaia ligt in Vuurland ook een prachtig gebied maar nog ruiger dan Patagonië.
De schaduw van ons vliegtuig.
Met de reis van Antarctica zijn wij hier langer gebleven, maar nu hebben we een schattig huisje voor 1 nacht gehuurd. Er zijn geen uitstappen gepland en we shoppen een beetje en ik wandel langs de haven. Leuke paspoppen!
Deze meeuwen met rode bek komen alleen hier voor.
Onze beroemde Belg staat als 1ste op de promenade en met Nederlandse tekst.
Vogels aan de haven
’s Avonds naar ons restaurant van de vorige reis voor de verse King Crab. Zààààlig en dit zonder te moeten prutsen, Wauw!
04/03/2017
Leuke versieringen in huis. ’s Morgens wilde ik al mijn spullen samen naar beneden nemen om niet weer de trappen te moeten doen. Waarschijnlijk sliep ik nog half want ik hou mij heel goed vast, omdat mijn heup alles behalve in orde is, maar met mijn handen vol ging dat natuurlijk niet. Ik draaide om mijn as, viel en schoof op mijn rug en met mijn hoofd als eerste, al de treden af. Elke ruggenwervel die een trede raakte voelde ik. Het deed erg pijn maar er was niets ergs gebeurd. Mijn wekkertje is zo verschoten dat het uit mijn handen viel en ondanks al ons zoeken onvindbaar bleef.
Drie weken later zag mijn rug
nog bont en blauw.
Het was ook een behoorlijke trap.
Afscheid van onze zeer lieve verhuurster
en per taxi naar de haven.
Een spreuk in een schoenwinkel die
op ons van toepassing is.
In Ushuaia vertrekt het cruiseschip dat ons naar Kaapstad, helemaal aan de andere kant van de Atlantische Oceaan, zal brengen. Daarom dat wij 1 nacht hebben doorgebracht in Ushuaia. Indien er ‘iets’ zou gebeuren en ons vliegtuig zou vertraging hebben, dan is het schip vertrokken en valt de reis naar waar we erg hebben uitgekeken, in het water. En dat is zeker het laatste dat wij willen meemaken.
De taxi mag het havengebied niet verder in rijden en we moeten een heel stuk te voet met onze bagage vooraleer aan de juiste kade te komen. Op het laatste stuk komen een paar matrozen van het schip naar ons toe om een handje te helpen. De kade heeft zeer oneffen stenen zoals de kades overal in de wereld en de wieltjes van een koffer zijn daar niet voor geschikt.
Ons cruiseschip is de Lyrial. Zoals gewoonlijk wordt er voor het vertrek een oefening gehouden om de passagiers wegwijs te maken wat ze moeten doen ingeval men dringend het schip moet verlaten.
Daarna is het verder uitpakken en ons gereed maken voor het avondeten, dat op een schip van de Ponant rederij al altijd heel goed was.
Nadien is er een show of het optreden van zanger(es) of pianist.
De cabine van ons cruiseschip de 'LYRIAL'.
Wij verlaten Ushuaia en komen een zusterschip tegen die de haven binnen vaart.
Het wordt een lummel dag zoals dat meestal is wanneer je die dag ‘reist’, maar de uren van de vlucht zijn goed en dat is belangrijk.
De bus van het reisbureau waar wij de uitstap hebben geboekt komt ons afhalen aan het appartement dat wij voor 4 nachten hebben gehuurd. Met het ophalen van de medereizigers krijgen we nog een stukje site-seeing er gratis bij.
Op het kaartje staan de parken ingekleurd.
Wij zijn speciaal naar El Calafate gekomen om het Los Glaciares Nationaal Park te bezoeken.
Het beslaat een gebied van 600.000 ha in het Z.W. van de provincie Santa Cruz en
vormt in het Westen de grens met Chili.
In 1981 erkende de Unesco dit park als Werelderfgoed.
Ondanks de zeer moeilijke levensomstandigheden door weinig neerslag op zekere hoogtes en
felle stormen zou deze streek reeds 9.000 jaar geleden door jagers/verzamelaars
bewoond geweest zijn.
Dit meer is het grootste zoetwater meer van Argentinië. De Upsala gletsjer behoort tot de groep van de grootste en langste ijsvelden.
Het weer begint van stemming te veranderen en wij zitten op een boot!
Ik denk met heimwee terug aan de fantastisch mooie en grote ijsschotsen die we in Antarctica hebben gezien.
Het zal een rustige dag worden want onze uitstap begint pas in de late namiddag.
heerlijke bakker gevonden waar we elke morgen gaan ontbijten.
Hier vind ik een affiche die ik reuze efficiënt vind.
Op deze manier kan je toch heel duidelijk zien wat ze
allemaal hebben en de perfecte koffie uitkiezen.
Na meer dan 1 uur was Lieve nog steeds niet terug en dat leek me wel erg lang om een beetje geld om te zetten. Ik ging naar de bank en trof daar veel volk aan. Het was niet zo erg als een paar maanden eerder in India, toen de grote biljetten niet meer mochten gebruikt worden om de economie uit het slop te halen, alleen waren ze vergeten dat ze dan wel heel veel briefjes van een kleinere waarde moesten drukken. Dat laatste was niet gebeurd en India haalde het wereldnieuws met de lange rijen mensen die uren stonden aan te schuiven. Hier was het niet zo erg, maar Lieve had een nummer van rond de honderd terwijl ze op dat moment met een nummer van rond de 50 bezig waren. De loketten zaten verstopt achter een muur dus weet ik niet hoe ‘weinig’ er waren om al de wachtenden te helpen.
Wanneer de transactie eindelijk was gelukt gingen we wat in het stadje wandelen en een terrasje doen want de zon was er intussen doorgekomen. We vonden een leuk pleintje waar je ook een kleinigheidje kon eten. Ook hier waren grappige beelden waar je kon naast zitten.
waar je allerlei lekkere dingen kon krijgen die zeer speciaal werden geserveerd.
Dit zijn onze ‘ijsjes’ met een grote muzieksleutel in verharde suiker er op.
De cache-pot over de bloemenvaas vond ik origineel. Begroeting door de hond des huizes.
Buiten het vlees is de wol een opbrengst voor de eigenaar. De schapen kunnen machinaal geschoren worden in ongeveer 2 minuten en het duurt 7 à 9 minuten met de hand. De dieren zijn minder gestresseerd wanneer ze iemand voelen dan wanneer ze in een machine moeten. Leuk vinden ze het nooit, ze worden ook in allerlei bochten gewrongen. Een schaap van hier moet binnen de 2 à 3 jaar minstens 1 keer geschoren worden anders sterft het. De vacht is zeer lang en kan veel sneeuw in de winter opnemen. Ook het haar rond de ogen groeit hard. Het schaap ziet zijn eten minder goed en kan zich moeilijk verplaatsen onder het gewicht van zijn vacht en sterft dan de hongerdood.
Het is een van de grootste gletsjers van Patagonië met een lengte van 30 km.
de herdenkingsmonumenten te bezoeken in verband met de strijd om de Malvinas of Falklands.
In 1982 was er een oorlog tussen Argentinië en Groot-Brittannië.
FLITS
El Calafate is veel kleiner dan de miljoenen stad Buenos Aires maar hier zie je hetzelfde fenomeen als in de hoofdstad, alleen waren de hoofdrolspelers... honden.
Er lopen hier zeer veel honden los in alle soorten, kleuren en grootte. Ze stappen even stevig door als de mensen precies of ze een doel hebben. Zit je een uurtje op een terras, dan zie je ze terug, van de ene kant van de stad naar de andere kant gaan. Zijn ze moe of zijn ze het beu dan gaan ze liggen. Soms in de zon of de schaduw, meestal op het voetpad, maar ook op de gazon in het midden van de rijweg en zelfs op de rijweg. Ze liggen er nog maar juist of er komt een auto aan en die stopt. Geen claxonnerende chauffeur. De hond kijkt op, staat op, en gaat elders liggen. Komen ze een andere hond tegen dan bekijken ze elkaar of lopen gewoon door. Soms een beetje snuffelen en dan een eindje samen lopen zoals mensen ook een eindje samen kunnen lopen. Echt ongelooflijk.
Wie ze eten geeft weet ik niet, maar in tegenstelling met ‘onze honden’ kan je rustig ergens eten zonder dat er eentje komt bedelen.
De enige honden die wild rond springen waren honden die aan de leiband liepen. Die blaften wel eens, maar de vrije honden blaften nooit. Soms ging een hond naast een andere hond liggen en na een tijdje stapte een van beide op. Zo grappig en zo ‘vredig’.
El Calafate is veel kleiner dan de miljoenen stad Buenos Aires maar hier zie je hetzelfde fenomeen als in de hoofdstad, alleen waren de hoofdrolspelers... honden.
Er lopen hier zeer veel honden los in alle soorten, kleuren en grootte. Ze stappen even stevig door als de mensen precies of ze een doel hebben. Zit je een uurtje op een terras, dan zie je ze terug, van de ene kant van de stad naar de andere kant gaan. Zijn ze moe of zijn ze het beu dan gaan ze liggen. Soms in de zon of de schaduw, meestal op het voetpad, maar ook op de gazon in het midden van de rijweg en zelfs op de rijweg. Ze liggen er nog maar juist of er komt een auto aan en die stopt. Geen claxonnerende chauffeur. De hond kijkt op, staat op, en gaat elders liggen. Komen ze een andere hond tegen dan bekijken ze elkaar of lopen gewoon door. Soms een beetje snuffelen en dan een eindje samen lopen zoals mensen ook een eindje samen kunnen lopen. Echt ongelooflijk.
Wie ze eten geeft weet ik niet, maar in tegenstelling met ‘onze honden’ kan je rustig ergens eten zonder dat er eentje komt bedelen.
De enige honden die wild rond springen waren honden die aan de leiband liepen. Die blaften wel eens, maar de vrije honden blaften nooit. Soms ging een hond naast een andere hond liggen en na een tijdje stapte een van beide op. Zo grappig en zo ‘vredig’.
Ushuaia ligt in Vuurland ook een prachtig gebied maar nog ruiger dan Patagonië.
Leuke versieringen in huis. ’s Morgens wilde ik al mijn spullen samen naar beneden nemen om niet weer de trappen te moeten doen. Waarschijnlijk sliep ik nog half want ik hou mij heel goed vast, omdat mijn heup alles behalve in orde is, maar met mijn handen vol ging dat natuurlijk niet. Ik draaide om mijn as, viel en schoof op mijn rug en met mijn hoofd als eerste, al de treden af. Elke ruggenwervel die een trede raakte voelde ik. Het deed erg pijn maar er was niets ergs gebeurd. Mijn wekkertje is zo verschoten dat het uit mijn handen viel en ondanks al ons zoeken onvindbaar bleef.
nog bont en blauw.
Het was ook een behoorlijke trap.
en per taxi naar de haven.
op ons van toepassing is.
De taxi mag het havengebied niet verder in rijden en we moeten een heel stuk te voet met onze bagage vooraleer aan de juiste kade te komen. Op het laatste stuk komen een paar matrozen van het schip naar ons toe om een handje te helpen. De kade heeft zeer oneffen stenen zoals de kades overal in de wereld en de wieltjes van een koffer zijn daar niet voor geschikt.
Ons cruiseschip is de Lyrial. Zoals gewoonlijk wordt er voor het vertrek een oefening gehouden om de passagiers wegwijs te maken wat ze moeten doen ingeval men dringend het schip moet verlaten.
Daarna is het verder uitpakken en ons gereed maken voor het avondeten, dat op een schip van de Ponant rederij al altijd heel goed was.
Nadien is er een show of het optreden van zanger(es) of pianist.
05/03/2017
'DE OVERSTEEK...'
Vandaag zijn we de hele dag op zee. Het is wel een heel woelige zee. In feite valt het me een beetje tegen want ik had gehoopt om hier dieren te zien maar dat is vandaag niet gebeurd. De oceaan is zo onmetelijk groot dat het bijna toeval is wanneer je dieren onderweg tegen komt. Af en toe komen er wel eens vogels het schip bekijken, maar ik had op walvissen gehoopt.
Wil het dan zeggen dat het een vervelende dag is? Nee, er zijn allerlei voordrachten die worden gegeven door de naturalisten aan boord. Elkeen heeft zijn specialiteit en beschikt over zeer mooie natuurfoto’s en filmen.
Er zijn verschillende voordrachten en daarvan is er 1 die men verplicht moet volgen. De IAATO (International Association of Antarctica Tour Operators, opgericht in 1991) legt de regels vast van wat er wel en niet mag op Antarctica teneinde deze maagdelijke gebieden te beschermen tegen elke vreemde inbreng zodat het zijn eigenheid volledig kan behouden.
In Vuurland bij voorbeeld was er een rattenplaag, waarschijnlijk door overlevende ratten van gezonken schepen. Voorheen leefde er geen ratten in het zuiden. Er waren wel inlandse konijnen maar er werden vreemde konijnen ingevoerd om ‘iets’ te doen tegen de ratten die kleintjes opaten van de inlandse dieren. In hun nieuwe biotoop werden de nieuwe konijnen onverwacht extra groot en omdat zij geen natuurlijke vijanden hebben is er nu een… konijnenplaag.
Dagelijks worden er voordrachten gegeven over de uitstappen van de dag erna. Is er geen uitstap met de zodiac omdat we op volle zee zitten, dan zijn er politieke (Napoleon), geologische, dierkunde en geschiedenis voordrachten alsook over de ontdekkingsreizigers. Vroeger was dit uitsluitend in het Frans maar nu dat er meer Engels wordt gesproken aan boord kan je het ook in het Engels volgen.
Hieronder een algemene kaart om een idee te geven van de afstand welke we moeten afleggen vooraleer terug in de grote bewoonde wereld aan te leggen.
06/03/2017
De Falklandeilanden of Malvinas zijn een archipel in de Zuidelijke Atlantische Oceaan op 480 km van de kust van zuidelijk Argentinië. Het is Brits overzees grondgebied met een bevolking van ongeveer 3.000 inwoners op een oppervlakte van 12.173 km2. Hoofdstad is Port Stanley. Argentinië maakt nog altijd aanspraak op dit gebied waar in 1982 een oorlog woedde met Groot-Brittannië. Wat opmerkelijk is voor deze eilanden is de afwezigheid van bomen. Er zijn wel enkele uitheemse geplant maar er bestaan geen inheemse.
NEW ISLAND
Vroeg uit de veren deze morgen want we vertrekken als eersten om 7 uur. Het weer belooft veel goeds maar we ondervonden dat de zon kan schijnen en dat op een kwartier tijd het weer volledig kan omslaan. We zitten in Sub-Antarctica en hier is de natuur zeer guur.
De naturalisten zijn al uren voor ons het eiland gaan verkennen om de beste landingsplaats voor de zodiacs uit te zoeken en om de weg op het eiland met vlaggen af te bakenen om de toeristen het mooiste te laten zien, maar ook opdat niemand zou verloren lopen. Ook wordt er voor gezorgd dat het leven van de dieren zo min mogelijk wordt verstoord en wordt er een afstand van de kolonie gehouden, vooral op dat gedeelte waar er nog veel kleintjes zijn en de ouders niet zenuwachtig mogen gemaakt worden.
De caracara is een zwarte vogel die je aanvalt wanneer je te dicht bij zijn nest komt. Ze pikken op je hoofd en ze doen dit om je te intimideren. Behoort tot de valkenfamilie.
De naam caracara komt van de roep die ze uitstoten. Ze zijn zeer nieuwsgierig en bekijken je zodat je ze gemakkelijk kan fotograferen.
De vlaggen die de leiding voor ons heeft geplaatst worden door deze vogels langs alle kanten bekeken en dat is best grappig.
Een typische plant voor dit eiland is de tussock. Vroeger waren al de eilanden daar mee bedekt, maar door de inbreng van Europese dieren en het afbranden van de grond
om er landbouwgebied van te maken, zijn er nog maar enkele streken begroeid met deze grassoort. Het is heel spijtig dat de mensen deze plant zo hebben uitgedund
want het is zeer nuttig voor de daar levende dieren. Het is hun eten, ze vermenigvuldigen zich daar en bouwen nesten die hun beschermen tegen de gure winden.
De stelen kunnen tot 2 m hoog worden en de plant kan 200 jaar oud worden.
Vogels en pinguïns zitten broederlijk bij elkaar; ze worden ook gentoo pinguïn genoemd. Deze pinguïn is tussen de 76 en 81 cm groot en weegt tussen 4,5 en 8,5 kg.
Het is de snelste zwemmer want hij kan een snelheid halen tot 35 km per uur.
Een koppeltje. Hier is de gekleurde de vrouw en de witte het mannetje.
Een nieuwe en een oude boot.
Wat zou deze boot ons allemaal kunnen vertellen wat er tijdens haar leven is gebeurd?
ODE MARITIMA
Schepen die de rede binnenvaren
Schepen die de haven verlaten
Schepen die veraf voorbijgaan
(Ik verbeeld me ze te zien van een verlaten strand) –
Al deze schepen, abstract haast in hun vaart
Al deze schepen, zij ontroeren mij als waren ze iets anders
En niet alleen maar schepen, schepen die komen en gaan.
Fernando PESSAO
STEEPLE JASON
Het in- of uitstappen van een zodiac gaat niet altijd gemakkelijk. Soms bestaat de bodem uit kiezel of glibberige stenen of slijk. Er zijn ook geen aanlegplaatsen want je zit in de volle natuur. De zodiac ‘aan land’ trekken is ook niet mogelijk want dan kan je de rubberboot beschadigen. De verantwoordelijken hebben soms liesbotten en wij staan met onze botten in het water. Normaal kan je redelijk droog blijven maar als er wind is en er zijn golfjes, dan komen die juist over de bovenkant van je botten en zit je met natte voeten. Uiteraard zijn je broekspijpen dan ook nat en dat is niet zo aangenaam.
En daar zijn mijn schatjes!
Film: 'KONINGSPINGUÏN'
Wat een formidabele dag vandaag!
Nu een lekkere cappuccino met de zeilboot,
het kenteken van de Ponant erop in chocolade poeder.
Onze jas met de avontuurlijke plaatsen die de Ponant heeft aangedaan.
Ik heb al verschillende hiervan bezocht waarvan ook met andere rederijen.
07/03/2018
’s Morgens wordt GRAVE COVE bezocht.
Ik besluit niet mee te gaan want ik voel me niet zo goed en er is een zware storm.
De expeditie-ploeg moest voor 5 uur opstaan om een doenbare landingsplaats te vinden en de wandeling op het eiland te markeren. Bij zo een storm is al dit werk een beetje nutteloos want iedereen wil van boord om te gaan kijken en iedereen wil dan zo vlug mogelijk terug in de zodiac geraken om iets warms te drinken en zich om te kleden. En elke dag beleven de naturalisten een nieuw avontuur, want door de natuurelementen is de landingsplaats van de vorige keer niet meer veilig of zitten de dieren aan de andere kant van het eiland.
Het eiland CARCASS ‘s middags.
Hier woont al meer dan 30 jaar een koppel dat 900 schapen verzorgt.
Ze verhuren ook 2 huisjes aan toeristen die hier in de ongeschonden natuur willen leven.
Het is hier vooral interessant voor ornithologen want
dit eiland is gespaard gebleven van uitheemse dieren zoals ratten, katten en andere roofdieren.
De vogels kunnen helemaal onbezorgd hun nest overal bouwen.
Er zijn wel de oorspronkelijke dieren zoals pinguïns,
zeeolifanten en keizerlijke aalscholvers die op de stranden liggen.
Het was afschuwelijk weer. Vreselijke wind en de regen viel er met bakken uit. En hier komen mensen voor weken naar toe?
De plaatselijke vogelsoort is niet bang van mensen want ze zien er zelden. Deze vogels leven alleen op dit eiland.
08 en 09/03/2017
Wij verlaten de FALKLAND EILANDEN en varen naar ZUID-GEORGIË dat 1350 km verder gelegen is. Zuid-Georgië maakt eveneens deel uit van Groot-Brittannië.
20.000 jaar geleden was dit eiland bedekt met een ijsplaat van 12 km² oppervlakte en daarop waren 123 gletsjers. Sinds het begin van de 20e eeuw smelten ze aan een snel tempo. Hier leven nog zeer veel verschillende diersoorten waaronder de grootste concentratie zeeolifanten van de wereld. Verder nog 2,8 miljoen pelsrobben, 63 miljoen vogels en nog andere soorten.
Twee dagen alleen water, lucht en wolken en de Lyrial. Het werd na een tijdje een beetje beangstigend naar die onmetelijke eindeloosheid te kijken.
Ook de nacht was beklemmend tot de volle maan even kwam kijken. Alles was zwart rond het schip, nergens een lichtje. Gewoon diep zwart.
10/03/2017
Een ‘droom’ van een dag!
We leggen aan in GRYTVIKEN. Hier werd in 1904 het eerste station gebouwd om de gevangen walvissen te verwerken voor het vlees maar vooral voor het vet. In die periode was er in de wereld een te kort aan energie voor verwarming en verlichting. In de walvisindustrie werkten veel Noren en die openden spoedig nog meer stations. Het einde kwam toen de jacht op de walvissen stopte in 1965.
In de jaren 1930 - 1931 voeren er 41 fabrieksboten om de dieren onmiddellijk na het vangen te verwerken zonder eerst terug aan land te moeten aanleggen. Het waren zeer grote afstanden tussen de plaats waar de walvissen leefden en de verschillende fabrieken.
Het was veel te duur om bij de sluiting van de fabrieken deze te ontmantelen en naar het thuisland te voeren en men liet gewoon alles achter ten prooi aan de klimatologische toestanden van hier. Het gevolg is dat die fabrieken verroestten, afbraken en hopen schroot werden die nog verder in elkaar kunnen storten. Men moet er een minimum afstand van 200 m van houden . Alleen in Grytviken werd de eerste fabriek verstevigd en is nu een museum dat men van buiten mag bezoeken. Daar waar de muren nog recht staan mag men niet komen want met de vele stormen kunnen er nog altijd instortingen plaats hebben. De natuur en de pelsrobben hebben de site overgenomen.
ERNEST SHACKLETON (1874 – 1922) had als hoofddoel Antarctica over te steken van de Weddellzee naar de Rosszee over de pool. Hij probeert het met het schip Endurance maar geraakt in het pakijs vast gedurende vele maanden. Vermits er geen hulp kan komen besluit hij met enkele mannen hulp te gaan halen in de dichtstbijzijnde walvis verwerkende fabriek. Ze vertrekken met een kleine boot maar door het zeer slechte weer, niet alleen de storm maar ook hoge golven die in hun bootje komen, zijn de mannen door en door koud en moeten ze dag en nacht werken om de boot boven water te houden.
Eindelijk kunnen ze aanleggen maar in vogelvlucht moeten ze nog 45 km verder geraken vooraleer hulp te vinden. Wat Shackleton niet wist was dat er op die ‘weg’ besneeuwde bergen waren tot 3.000 m hoog evenals gletsjers waar ze over moesten en dit zonder aangepast materiaal. De kaart waarover hij beschikte was op die plek wit want hier was nooit eerder een mens geweest. 36 uur hebben ze zonder rust verder gestapt vooraleer het station te bereiken. Rusten zou de vriesdood betekenen. Een redding werd georganiseerd en na maanden kon Shackleton de 22 achtergelaten zeemannen levend terug oppikken.
Ter herinnering aan deze ongelooflijke daad werd hij hier begraven.
In Noorwegen werd een kapel afgebroken,
gedemonteerd en op een schip geladen.
In 1913 werd het hier terug opgebouwd.
Er is ook een klein museum...
en een postkantoor.
Dat is open voor toeristen om speciale postzegels te kopen en daar de mooie stempels op te zetten.
Je kan ook ‘echt’ iets opsturen maar dat is maanden onderweg.
We moeten het eiland verlaten voor de volgende groep,
want gelijktijdig mogen er maximum 100 mensen het eiland bezoeken
dit om het gewone leven zo weinig mogelijk te verstoren.
In de namiddag leggen we aan in Fortuna Bay.
En daar zijn ze dan: de KONINGSPINGUÏNS!
De grootste pinguïn is de keizerpinguïn en dan komt de koningspinguïn met een hoogte van 85 tot 95 cm. De mannetjes kunnen tot 16 kg wegen. Er zijn 15 tot 18 maanden nodig voor het groot brengen van de kleine en ze leggen 1 ei per keer. Er zijn dus 2 cyclussen op 3 jaar tijd. De pinguïns maken geen nest maar leggen hun ei op hun poten en trekken er dan een plooi van hun pels over om het warm te houden.
De koningspinguïn heeft een zeer moeilijke tijd gekend want ze waren bijna uitgeroeid door dat ze gevangen en gedood werden voor hun vet en ook hun pluimen werden gebruikt. Een kolonie kan uit duizenden exemplaren bestaan.
De egaal bruine zijn de kleintjes. Die zijn moeilijker te fotograferen omdat ze ‘beschut’ in het midden van de groep worden gehouden en wij op afstand buiten de groep moeten blijven.
Pelsrobben met kleintje
Zeeolifant
Voor morgen ziet het er slecht uit want er wordt een storm voorspeld van 45 tot 55 knots en dan is het onmogelijk om met de zodiak aan land te gaan. In het gebied van Zuid-Georgië zijn er momenteel 3 schepen aan het varen en wij vertrekken onmiddellijk nadat de laatste persoon aan boord is naar het beschutte gedeelte van de baai van Cumberland. Dit is een zeer grote baai waar we gaan schuilen voor de nacht. De dag erna zou de storm voorbij zijn en de leiding zoekt koortsachtig naar andere landingsplaatsen, want wij konden door de storm niet de gekende route volgen.
Film: 'KONINGSPINGUÏN'
11/03/2017
’s Morgens krijgen we de film ‘L’Endurance’ te zien over de legendarische tocht van Shackleton door Antarctica. De weersomstandigheden laten geen enkele buiten activiteit toe.
In de namiddag wordt er beslist om de baai verder in te varen omdat er daar een prachtige gletsjer is.
Film: 'Gletsjer in Cumberland Bay - South Georgia Island'
Ondanks het grijze weer is de gletsjer indrukwekkend. Af en toe eventjes een beetje licht en dan snel een foto maken.
Blijkbaar zijn de weersvoorspellingen niet gunstig en mogen wij onze beschutte baai niet verlaten en daarom kunnen de mensen die het wensen een uitstapje doen richting gletsjer met de zodiac, teneinde die van een 100 tal meter dichter te kunnen bekijken. Lieve en ik bespreken wat we gaan doen. In tegenstelling tot de anderen hebben wij het prachtige park van El Calafate bezocht en het is ijzig koud dus je moet alles aandoen wat je hebt. Ook het omkleden op zich is geen eenvoudige karwei want dat bestaat uit:
Thermo ondergoed -
Warme of technische onder pull -
Warme pullover -
Keelbeschermer/sjaal -
Lange sokken boven korte sokken -
Waterdichte broek of warme broek met waterdichte nylon broek er over -
De parka van de Ponant -
Een reddingsvest
Voor je vertrekt moet je al je boven kledij aan hebben, waardoor je je moeilijk kunt bewegen en op je sokken naar het vertrekpunt gaan, je botten in je hand.
In een ontsmettingsbak botten ontsmetten.
Bij de terugkomst moet je weer met je botten in een speciale bak om deze te ontsmetten en ze daarna nog afspuiten om absoluut niets maar dan ook niets van het ene eiland naar het andere te kunnen overbrengen.
Botten uit naar het vertrekpunt waar je iets warms kunt drinken en je boven kledij een beetje kunt uit doen en daarna met heel die boel op je sokken naar je kajuit gaan.
Vergeet ook geen zonnecrème (gat in ozonlaag), fotogerief, zonnebril, muts en handschoenen mee te hebben. In ideale omstandigheden gebeurt dat twee keer per dag.
Wij kiezen om aan boord te blijven en nemen nog wat foto’s omdat het lichter wordt.
Hopen op een rustige nacht!
12/03/2017
Wakker geworden van het opstarten van de motoren en wakker gebleven door het rollen van het schip. Een reis pil genomen om te vermijden dat ik ziek zou worden. Een kussen in mijn rug gelegd want 1 keer rolde ik bijna uit mijn bed door de storm.
Om 8 uur ziet het er zo uit in de baai van Stromness:
Na beraad van de leiding van het schip met de leiding van de uitstappen wordt gelukkig toch beslist om met de zodiak aan land te gaan.
Het ontvangstcomité staat ons al op te wachten:
De grote robben zijn naar zee om eten te halen en er blijven maar enkele grote dieren over met al de schattige kleintjes. De iets grotere maken veel lawaai en rennen dreigend naar je toe alsof ze willen aanvallen. De meeste doen dat langs achter en wij reageren door iets sneller te stappen, want hun tanden zien er niet uitnodigend uit. Het beste is met een stok (wandelstok of zo) naar hen te wijzen want dan vallen ze onmiddellijk stil. In de meeste gevallen helpt het ook om in je handen te kletsen of nog sneller te stappen maar dat is niet ongevaarlijk want doorstappen op de rollende keien of grasbulten is alles behalve gemakkelijk. Het is een spelen van de beestjes en tevens een leren om hun grondgebied te verdedigen.
Stormvogel - De resten van een opgepeuzelde kleine rob.
In Stromness is ooit een grote fabriek geweest waar de olie van de walvissen en andere dieren werd verwerkt. Door de stormen is alles totaal vervallen en je mag niet dichtbij komen wegens het instortingsgevaar.
Het ruien is voor de pinguïns een heel zware periode. De dieren hebben geen energie en staan er te staan gedurende 3 weken. Ze hebben veel pijn en niet de kracht om eten te halen. Als je dat ziet moet je zeker zo ver mogelijk van hen weg blijven om hen niet onnodig angstig te maken.
De linker pinguïn van de eerste foto is er erg aan toe en de rechter heeft ook een minder mooie vacht als de middelste pinguïn. En zo klein zijn de pluimpjes die afgevallen zijn.
Robje heeft honger en duwt in de zij van mama. Hij wil eten. Mama heeft geen zin en blijft liggen en kleintje duwt en duwt maar mama geeft niet toe. Robje wordt kwaad en geeft een schreeuw maar zijn moeder geeft nog een hardere schreeuw. De kleine krimpt ineen en maakt kleine teleurgestelde geluidjes. Omdat het niets helpt draait hij zich om en doet een paar stapjes de weide wereld in. De grote vlakte ziet er toch niet aanlokkelijk uit en hij komt jankend terug en drukt zich tegen het lichaam van zijn moeder aan.
Kleine robben hebben maar enkele maanden om ‘groot’ te worden en dan is het winter en moeten zij over een dikke vetlaag beschikken om in het koude water te kunnen overleven. Wanneer de moeder ziek is of zij maakt niet genoeg vette melk aan overleeft de kleine niet. Voor zover ik kon zien waren er weinig volwassen dieren aan land en waren de meeste in zee om voedsel te halen. Misschien was de mama ziek of was zij niet sterk genoeg om naar de zee te gaan om voedsel te halen. De natuur is hier prachtig maar meedogenloos. Een beetje onthutst verliet ik hen.
Film: 'Het hongerige pelsrobje'
De zodiak ligt al te wachten om ons terug naar het schip te brengen:
Salisbury Plain ligt in het noorden van Zuid-Georgië. Het is een van de meest indrukwekkende plaatsen in de wereld.
Hier kunnen wij ons hartje ophalen aan een kolonie koningspinguïns van ongeveer 250.000 stuks!!
Je voelt de kracht van de natuur. Buiten onze ‘vriendjes’ is hier een grote variatie aan dieren zoals de papou pinguïn , albatros,
reuze stormvogel, stern, zeeolifant en pelsrob en dit alles in een indrukwekkend landschap.
Gelukkig kunnen we vandaag nog veilig landen want de weersvoorspellingen zijn ronduit slecht.
Pelsrobben
Oefenen in het vechten:
Film: 'Robbertje pelsrobbetjes'
Pelsrobben hebben gewoonlijk een grijze vacht maar er zijn uitzonderingen. Soms is er een witte rob of
een met witte vlekken of een beige rob tussen en die wordt ‘blond’ genoemd. Het betreft geen albino.
Oei, daar ligt een zeeolifant. Omdat we er met zo veel staan om te fotograferen wordt de zeeolifant wakker. Hij richt zich op en dat is erg intimiderend. Zo een 4 ton vlees dat na eerst te knorren hardere geluiden laat horen is beangstigend. Iemand van de begeleiding komt snel naar ons toe en zegt dat wij onmiddellijk weg moeten. De grond is bijzonder oneffen door het tussock gras en de keien en wij zijn deze grond niet gewoon maar de dieren wel, dus die verplaatsen zich veel sneller dan wij. Het mannetje gaat terug naast zijn vrouwtje van 3 ton liggen en de rust keert weer. Het is trouwens zeer moeilijk om de zeeolifanten te onderscheiden van de omgeving want zij hebben dezelfde grootte, kleur en rondingen als de grote stenen die hier liggen.
En dan… belanden wij bij onze prachtige vogels. Deze kolonie kan tot 150.000 koppels gaan.
Deze vogels lopen dikwijls met 3 tot 5 in een rijtje achter elkaar. Echt grappig. Soms blijven ze staan en kijken naar ons, toeristen, alsof wij de ‘parade’ zijn. Dat komt omdat je steeds minimum 5 m afstand moet houden. Als ze zelf komen kijken welke botten je aan hebt dan blijf je gewoon staan.
Stormvogels
Een rare snuiter.
Deze kleine pinguïn heeft zijn bruine pels van zijn lijf al veranderd in die
van de grote pinguïns maar de pels van zijn kop heeft daar nog geen zin in.
Ik had een ongelooflijk gelukzalig gevoel zoals op Antarctica. Zo dicht bij wilde dieren komen die
je aanwezigheid aanvaarden en zo een machtig landschap.
Sommige reisgenoten noemden dit ‘het Paradijs’. De koude nam toe en het werd donkerder dus
terug naar de luxe van de beschaving.
Hemel en hel liggen dicht bijeen.
Tegen het avondeten zaten we in het grote open water dat de Atlantische Oceaan heet en
we waren terug in de storm met golven tot 4 m hoog en windsnelheden van 5 Beaufort.
En dit was nog maar het begin, maar dat wisten we toen nog niet!
13/03/2017
Ik wist dat we een paar dagen op zee zouden zitten maar ik had me niet gerealiseerd dat het weer in Sub-Antarctica even slecht kon zijn als op Antarctica. Heel de dag geluierd en voordrachten gevolgd terwijl in België de eerste mooie dagen van het jaar begonnen.
’s Avonds bij het slapen gaan moest ik denken aan de zware overtocht van Drake Passage ('Antarcticarla Deel 1'):
DRAKE PASSAGE
Toen ik mijn slaapkamer binnen kwam zag ik dat de glazen en de flessen water op de grond stonden. Ik dacht aan een vergetelheid en zette een fles terug op het schab. ‘s Nachts viel die met een smak op de grond. Geen oog heb ik dicht gedaan; de golven waren tot 7 m hoog. Ik realiseerde mij dat ik me vastklampte aan de dekens om niet uit bed te rollen! De storm maakte een hels lawaai en ik hoorde het schip kraken op verschillende plaatsen. Bangelijk.
Wij sliepen in de eerste kajuiten vooraan en we voelden de boeg van het schip omhoog gaan en met een klap veel lager neerkomen. Elke slag heb ik gevoeld en gehoord. Kan de Lyrial deze behandeling aan? Bijna heel de dag als een zombie rond gelopen omdat ik niet heb kunnen slapen.
Film: 'ONSTUIMIGE OCEAAN!'
14/03/2017
Je kunt de verantwoordelijkheden van morgen niet ontlopen door ze vandaag te vermijden.
Abraham Lincoln
Vandaag hebben wij een pijnlijke confrontatie beleefd bij de voordracht over de ongelooflijke vervuiling van onze planeet. Ik dacht dat alles nog in orde zou zijn in de weidsheid van een oceaan, ver van elke beschaving, maar niets is minder waar. De zeestromen brengen het afval dat in de zee wordt gedumpt bijeen, op verschillende plaatsen ergens in de wereld. Deze plekken kunnen kilometers groot zijn.
Het afval, vooral plastiek, drijft boven en ligt soms op de migratieroute die de vogels nemen. Vogels en vissen hebben al eeuwen geleden geleerd dat wat op het zeeoppervlak ligt ‘voedsel’ is. Zij weten niet wat plastiek is. Duizenden kilometers leggen dieren af al naar gelang de seizoenen. Doodmoe rusten zij op een plek waar er ‘voedsel’ aanwezig is. Hun maag geraakt vol van de plastiek maar ze sterven van de honger omdat de maag de plastiek niet verwerkt. Ook eten ze kleine metalen voorwerpen die uiterst scherp zijn! Wat ook heel verraderlijk is, is dat plastiek zeer langzaam ontbindt en dan een geur afgeeft dat dezelfde is als wanneer ‘echt’ voedsel degenereert. Verder is gedumpt of verloren vistuig een enorme bedreiging. Men schat dat spookvistuig elk jaar zo’n 136.000 zeehonden, zeeleeuwen en grotere walvissen dood. Zij overlijden door verstrengeling of het opeten van het vistuig. Vele andere dieren raken ernstig verwond.
Onze levenswijze eist een zware tol in die streken die er helemaal niet verantwoordelijk voor zijn. Er zijn verschillende organisaties die de mensen trachten bewust te maken van het probleem maar het gaat veel te traag. Velen beseffen niet dat zij op termijn zichzelf vergiftigen want wij eten ook vissen met minuscule plastiek schilfers.
Deze avond is het avond van de officieren. Wij hebben gevraagd om bij de Belgische officier te mogen zitten, misschien zien we dan de andere Belgen aan boord. Wij zouden met 16 Belgen aan boord zijn.
Zoals gewoonlijk weer lekker gegeten, maar alles werd even vlug afgehandeld als al de andere avonden. Naar het schijnt vragen de gasten dat het eten snel zou gaan, waarom weet ik niet. We hadden een Frans sprekende officier en een Vlaams sprekende officier in opleiding die nog maar een paar maanden in dienst was, en een Frans koppel aan tafel. Spijtig maar we hebben nog niet veel landgenoten ontmoet.
Voorheen was Ponant een bedrijf dat zich richtte tot de Franstalige markt van Frankrijk en België.
Blijkbaar is dit economisch niet meer rendabel en nu zitten er misschien ¼ Engelstalige passagiers
aan boord en nog is het schip niet volzet.
Het gevolg is dat nu elke voordracht of mededeling twee keer moet worden gegeven.
Dagelijks worden er voordrachten gegeven over de dieren of de plaats waar wij varen.
Onder de leuke titel ‘Sex on the beach’ ging het over de voortplanting
van de pelsrobben en zeeolifanten.
Het was mijn verjaardag en ik kreeg iets lekkers extra:
16/03/2017
Zou robbeke en zijn mama nog leven?
Weer een zware nacht. We horen dat wij als zwaarste storm al 10 Beaufort hadden; niet moeilijk dat je veiligheidsriemen nodig hebt om niet uit bed te vallen!!
Vandaag een voordracht over Tristan da Cunha dat we morgen gaan bezoeken.
Omdat we in een ander gebied komen moeten we grote kuis doen van onze bovenkleding en materiaal. Normaal ontsmetten we onze botten zowel bij het verlaten van het schip als bij het terug aan boord komen maar nu is het secuur werk en wordt het gecontroleerd!
De ervaring in deze gebieden heeft geleerd dat het binnen brengen van ‘exoten’ zowel van planten als van dieren, desastreuze gevolgen kunnen hebben. Nu werd er al voor miljoenen geld uitgegeven aan rattenverdelging op een eiland en dit met onvoldoende resultaat. Hoe zijn die hier van het vaste land gekomen? Door de verschillende schipbreuken. De ratten eten eieren van de kleine dieren en eten van het schaarse plantaardig voedsel dat hier groeit, zodat de inheemse dieren zich onvoldoende kunnen voortplanten terwijl de ratten zich zeer snel vermenigvuldigen.
Onze botten moeten extra gekuist worden en de kleding die aan de buitenlucht is bloot gesteld moet gestofzuigd worden. Vooral de velcro (sluiting) moet afgekrabd worden zodat er geen graantje zou kunnen tussen zitten.
Aan de buitentemperatuur voel je duidelijk dat we ons verwijderen van Sub-Antarctica.
17/03/2017
TRISTAN da CUNHA bestaat uit een groep eilanden en maakt samen met St.-Helena en Ascension deel uit van de overzeese gebieden van Groot-Brittannië. Deze bewoonde archipel ligt het meest verwijderd van de dichtstbijzijnde bewoonde gebieden in de wereld. St.-Helena ligt op 2420 km, Kaapstad op 2790 km en Zuid-Amerika is meer dan 3.200 km verder. Het wordt het meest geïsoleerde eiland van de wereld genoemd. Op de vorige eilanden die we hebben bezocht is er weinig vegetatie maar hier is een weelderige plantengroei, waarschijnlijk veroorzaakt door de uitbarstingen van de meer dan 2000 m hoge vulkaan. Door al deze kenmerken heeft de Unesco bijna het hele gebied geklasseerd als werelderfgoed.
Tristan da Cunha heeft in 1506 de archipel ontdekt en er zijn naam aan gegeven. Ooit heeft hier een Brits garnizoen gelegen en toen dat werd opgeheven in 1817 heeft 1 soldaat toelating gevraagd om daar te mogen blijven wonen met zijn familie. Later zijn er nog mensen naar toe gekomen evenals een aantal schipbreukelingen. Nu wonen er 267 mensen. De aardappel diende vroeger als lokaal geld en heden denk ik dat het Britse Pond er alleen maar gebruikt wordt voor de handel met niet inwoners van het eiland.
De archipel is gekend voor zijn wildleven en ornithologen kunnen hier hun hart ophalen. Het was de bedoeling om deze morgen op het eiland aan te leggen. De leiding had verschillende wandelingen uitgewerkt maar de zware golven beslisten er anders over.
Het eiland is niet alleen economisch belangrijk voor zijn aardappelteelt, maar de postzegels van deze plaats waar er maar een paar schepen per jaar aanleggen zijn ook een bron van inkomsten.
De landing met de zodiac wordt voor ons afgeschaft en er wordt besloten om 1 zodiac aan land te laten gaan om mensen die op de post werken, op de toeristische dienst en het museum met al hun gerief aan boord te laten komen. Wanneer ik deze zodiac op de golven zie dansen en de problemen die men heeft om de mensen op onze boot te laten overstappen ben ik heel blij dat ik niet in die zodiac zit. De inwoners leven o.m. van de visvangst en zijn veel betere zee acrobaten dan wij.
Er wordt veel gekocht aan prularia maar vooral aan postzegels en postkaarten en het is aanschuiven om geholpen te worden. Je ziet dat deze mensen ‘geld’ anders bekijken dan wij. Of je iets in Amerikaanse dollar, euro en zelfs Britse pond betaalt het is altijd hetzelfde bedrag dat je betaalt. Ook wisselgeld is niet zo belangrijk. Gaat het niet vlot genoeg dan wordt het bedrag afgerond en meestal in hun nadeel. Heel speciaal om deze ingesteldheid te bekijken.
Ook worden de postzakken mee aan boord genomen want er landt maar om de paar maanden een schip, indien het weer het toelaat! De enige politieagent van het eiland stapt samen met zijn vrouw aan boord. Hij moet een bijscholing gaan volgen in Kaapstad.
De leiding is aan het onderhandelen met verantwoordelijken op het eiland of het toch niet mogelijk zou zijn om ons aan land te krijgen in de namiddag. Na een tijd komt het verlossende antwoord : ja we mogen landen maar alleen tussen bepaalde uren en vertrekken voor een bepaald uur en we mogen niet van boord aan de zijkant van de boot waar we altijd in en uit de zodiac stappen maar aan de achterkant. Waarom? Door de hoge golven is er misschien 1 meter hoogte verschil tussen het begin van je stap en het moment dat je op de zodiac staat. Wij moeten nu langs de trap gaan. De ervaren zeemannen die ons helpen (Filipino’s en Aziaten) doen een geweldig werk om ons allen veilig van en aan boord te krijgen. Alle respect voor hen!
Eindelijk vertrekken we. Het haventje heeft een zeer smalle ingang en er zijn, zeker op deze plaats, sterke en hoge golven. Op de uiterste landpunt in zee staat een inwoner die alles coördineert. Hij geeft een teken wanneer de binnenkomende zodiac die ligt te wachten mag binnen varen en doet dit ook voor de uitgaande zodiac. Hij kent de golven en schat de afstand en de kracht van de aanstormende golf in. De ‘vaarder’ in de zodiac moet dan met volle snelheid vertrekken maar ook onmiddellijk na de smalle doorgang afremmen want anders vliegt hij met zijn boot (met ons erin) op de kaaimuur bij het binnenkomen. Kijk hoe ‘klein’ die coördinator is tegenover al dat natuurgeweld.
Ik verwacht mij aan een voorhistorisch dorp waar robben en pinguïns de voornaamste bewoners zijn maar neen, ik kom in een klein maar georganiseerd dorpje, waar wel een aantal dingen aan renovatie toe zijn, maar wat TV en internationale contacten betreft alles zoals bij ons in een dorpje is.
Elektriciteit: de kabels liggen in de grond want palen zouden de stormen niet overleven. Er zijn verschillende dokters, 2 kerken, 1 school en 2 cafés. Indien er iemand heel erg ziek zou worden en in een gasthuis zou moeten worden opgenomen dan komt er een heli van ergens, die de patiënt op staatskosten naar Kaapstad vliegt om behandeld te worden. Zo een verblijf duurt gewoonlijk maanden want er moet gewacht worden tot ….. er een schip van Kaapstad naar het eiland vaart.
Groot Brittannië is tevreden dat er mensen wonen in deze totaal verlaten streek teneinde er controle over te houden en ze verzorgt haar burgers misschien beter dan in het moederland.
Wat ik niet heb gezien is de gorfour sauteur of rockhopper pinguin (eudypts chrysocome)
een pinguïn met kleurrijke pluimen boven op zijn kop en die hier veel zou voorkomen.
18/03/2018
Vandaag staat het eiland Nightingale op het programma. Het zou tussen 400.000 en 150.000 jaar voor Christus zijn ontstaan en wordt door de inwoners van Tristan da Cunha gebruikt als ‘buitenverblijf’. Dit eiland maakt deel uit van de archipel Tristan da Cunha. Er zijn veel soorten vogels en pelsrobben.
Al zeer vroeg vernemen we dat wegens de hoge golven het onmogelijk is om veilig te landen. De kapitein beslist om een cruise te doen rond het eiland Nightingale en Inaccessible zodat we naar de rond vliegende albatrossen kunnen kijken. Het weer ziet er niet gastvrij uit!
Er wordt beslist om vandaag niet meer aan land te gaan en rustig verder te varen naar het eiland Gough. Het was gepland om dat morgen te bezoeken maar we vertrekken nu al in de plaats van deze avond.
Conny (de politieagent van T.d.C.) heeft een film bij die in 1966 door de BBC werd gemaakt naar aanleiding van de vulkaanuitbarsting in 1961. Het was een heel aangrijpende film.
Op T.d.C. waren er pioniers van allerlei nationaliteiten aangespoeld. Het was te ruig en geen enkel land wilde dit afgelegen en waardeloos gebied waarvan het grootste deel uit vulkaangesteente bestaat.
De mensen die er verbleven hadden een goed werkende gemeenschap waar iedereen vrij was maar waar iedereen elkaar hielp. Geld kende ze niet. In 1961 ontplofte ’s nachts de vulkaan en iedereen moest hals over kop vluchten. Ze werden naar G.B. gebracht waar ze in een andere eeuw wakker werden. Ze kenden geen auto’s, geen treinen en bussen zelfs geen winkels. Voorheen leefden ze in groep en nu werden ze uiteen gerukt maar later terug bij elkaar gebracht en de vrouwen kregen bandwerk te doen en de mannen zwaar werk in open lucht. Na 2 jaar wilden ze terug naar T.d.C..
Men onderzocht de toestand van het eiland en het dorp en kwam tot de ontdekking dat de lavastroom was gestopt op 60 m voor het dorp. De reden dat ze terug wilden naar hun dorp? Hun gebrek aan vrijheid. Ondanks het keiharde leven op T.d.C. waar ze totaal afhankelijk waren van de zee en van het karige wat de grond (aardappelen) opleverde vonden ze dat ze daar vrijer waren. Geen zin om te werken vandaag? OK dan is het voor morgen. In Engeland waren ze gebonden door tijd: wachten op de bus, vaste uren om te werken, weinig verlofdagen of het nu goed of slecht weer was. Ook de samenwerking in de groep was anders. Omgaan met geld was iets nieuws en moesten ze leren.
Commercieel hebben ze iets geleerd. Ze hebben de waarde van hun ‘langoesten’ ontdekt die voorheen alleen voor eigen gebruik bestemd was. Er is een fabriek opgericht die deze nu verwerkt en invriest zodat deze delicatesse kan uitgevoerd worden waardoor er ‘geld’ binnen komt. Met dit geld worden materialen aangekocht zodat hiermee openbare werken kunnen worden uitgevoerd.
Hiervoor had ik het over het eiland Nightingale dat als ‘buitenverblijf’ dienst doet. Waar kunnen deze mensen in verlof gaan wanneer zij duizenden kilometers verwijderd zijn van de bewoonde wereld en er maar 2 à 3 keer per jaar een schip voorbij vaart? Ze kunnen bijgevolg alleen met hun vissersboot ergens in de buurt naar een ander eiland varen. Of er veel verschil is tussen hun ‘thuis eiland’ en hun ‘verlof eiland’ weet ik niet. Waarom gaan ze daar dan voor ongeveer 2 weken naar toe?
Om er even… nee nee! Zij gaan samen met al de mensen van het eiland op verlof. Het is een ware volksverhuizing. De vrouwen met de kinderen samen in boten en de mannen met materiaal en de persoonlijke zaken in andere boten. Het is een onbewoond eiland en er is geen foodtruck, dus ook het eten moet voor heel die periode meegenomen worden! Voor mij is dat onbegrijpelijk maar ik veronderstel dat ze gewoon zijn om alles samen te doen in een wereld die heel hard is en waar je alleen maar kunt overleven door elkaar te helpen. Ook zijn velen familie van elkaar want veel vreemden komen niet naar T.d.C..
Leuk om te weten dat zo iets ‘ergens’ op onze Aarde nog bestaat.
19/03/2017
Het eiland Gough is een prachtig vulkanisch eiland van 13 km op 7 km dat door de Unesco tot natuur reservaat is uitgeroepen. Het maakt ook deel uit van de TdC archipel. Dat houdt in dat er niemand op mag behalve een 8-tal meteorologen. Deze wetenschappers zitten hier een heel jaar en worden dan afgelost.
Er zijn hier veel vogelsoorten die alleen hier voorkomen, evenals een pinguïnsoort en pelsrobben.
Ook muizen die zo groot zijn als ratten en die de ogen van de kleine dieren opeten. Duizenden kleintjes zijn daardoor gestorven.
’s Morgens vaart de Lyrial rond het eiland maar er is nauwelijks iets te zien door de zware regenval.
Enkele uren later komt de zon er door en ziet het er helemaal anders uit. Nu kunnen we ook het onderzoekscentrum zien.
Het water wordt iets rustiger en de verantwoordelijken van de excursies gaan met de zodiac de mogelijkheden bekijken.
Hoera de zodiacs worden te water gelaten en we mogen dichter naar het eiland varen. Wel worden we verwittigd dat we zeeziek kunnen worden en dat de overstap van het schip in/uit de zodiac niet toegelaten is voor mensen die een handicap hebben. Door al die waarschuwingen neem ik mijn klein fototoestel mee dat ik gemakkelijk onder mijn parka kan dragen. En ja het water was wild maar wij waren ook allemaal wild, maar dan van enthousiasme. Kleine kinderen op een kermis konden niet meer plezier hebben!
Dit eiland is een ecologische schat van de natuur, niet alleen voor de plaatselijke dieren, maar ook voor de vele kolonies die migreren en hier een tijdelijke rustplaats vinden. Buiten St.-Helena is er geen ‘grond’ op de grote Atlantische Oceaan op hun weg naar het Zuiden.
Veel foto’s heb ik niet kunnen nemen want de zodiac sprong heen en weer op de golven, zodat ik van vanalles foto’s heb, behalve van hetgeen ik trachtte te fotograferen. De witte puntjes op de rotsen zijn pinguïns.
Weer de wekker 1 uur vooruit zetten. Dit is 4de keer en nu zitten we meer naar het Oosten dan het uur van Brussel.
20/03/2017
Hondenweer. Ik trek even het schuifraam open om goed wakker te worden en ben onmiddellijk nat van de slagregen. Uiteraard wordt er bij de dagelijkse briefing gezegd dat het weer morgen beter zal zijn…
De temperatuur is wel hoger dan de vorige weken.
Prachtige uiteenzetting gekregen over de huidige onderzeeboten. Deze zijn zo ingericht dat in een mum van tijd een dagelijkse ruimte tot een gesofistikeerde operatiekamer kan omgetoverd worden in noodgevallen. Onderzeeërs blijven soms weken onder water en liggen op ‘geheime’ plaatsen waar ze niet mogen boven komen. Elke centimeter is niet alleen gebruikt maar wordt zo gebruikt dat het door minieme veranderingen voor verschillende doeleinden kan gebruikt worden. De man die de voordracht gaf had een tijd op een onderzeeër gewerkt. Ongelooflijk interessant.
Daarna een uiteenzetting over Napoleon en St.-Helena en tektonische platen.
Films over het eiland Gough en onderzoekers op Antarctica.
21/03/2017
Nog altijd slecht weer.
Deze morgen een interessante voordracht gehad over de inpakt van de mens op de natuur. Tussen geologen en andere wetenschappers zijn er veel discussies en een ervan is: vanaf wanneer moet men beginnen te tellen dat de mens trachtte onafhankelijk te zijn van de natuur.
De eerste landbouwers begin van onze jaartelling?
De industriële revolutie?
De latere chemische proeven?
En wat is de impact van de mens op de natuur en hoe zou de curve van ijstijd en / of opwarming er hebben uitgezien, zonder menselijke inmenging?
De zodiakuitstappen zijn nu definitief gedaan en wij hebben onze botten ingeleverd, zzzoooooooooooooooooo spijtig!!!!
Ons gezelschap en Connie de politieagent van Tristan da Cunha in uniform.
22 en 23/03/2017
Nog 2 volle dagen op zee vooraleer we in Kaapstad aankomen.
Het weer is nog altijd grijs maar gelukkig is de regen gestopt. In Kaapstad is het momenteel 25°C wat een heerlijk gevoel zal zijn na de koude van de vorige weken.
Het personeel is keihard aan het werken om de boot terug helemaal op te kuisen voor de ontvangst van de nieuwe passagiers. Vandaag zijn al de terrassen schoon gemaakt en ik heb nu een mooi uitzicht door het schuifraam.
Ik had gedacht dat de zee rustiger zou worden met naar het noordoosten te varen maar de zee wordt wilder. In de late namiddag komt de zon maar de wind blijft. En ik die dacht dat we hier al konden genieten van het heerlijke weer van Zuid-Afrika.
Wil het dan zeggen dat het een vervelende dag is? Nee, er zijn allerlei voordrachten die worden gegeven door de naturalisten aan boord. Elkeen heeft zijn specialiteit en beschikt over zeer mooie natuurfoto’s en filmen.
In Vuurland bij voorbeeld was er een rattenplaag, waarschijnlijk door overlevende ratten van gezonken schepen. Voorheen leefde er geen ratten in het zuiden. Er waren wel inlandse konijnen maar er werden vreemde konijnen ingevoerd om ‘iets’ te doen tegen de ratten die kleintjes opaten van de inlandse dieren. In hun nieuwe biotoop werden de nieuwe konijnen onverwacht extra groot en omdat zij geen natuurlijke vijanden hebben is er nu een… konijnenplaag.
Dagelijks worden er voordrachten gegeven over de uitstappen van de dag erna. Is er geen uitstap met de zodiac omdat we op volle zee zitten, dan zijn er politieke (Napoleon), geologische, dierkunde en geschiedenis voordrachten alsook over de ontdekkingsreizigers. Vroeger was dit uitsluitend in het Frans maar nu dat er meer Engels wordt gesproken aan boord kan je het ook in het Engels volgen.
De Falklandeilanden of Malvinas zijn een archipel in de Zuidelijke Atlantische Oceaan op 480 km van de kust van zuidelijk Argentinië. Het is Brits overzees grondgebied met een bevolking van ongeveer 3.000 inwoners op een oppervlakte van 12.173 km2. Hoofdstad is Port Stanley. Argentinië maakt nog altijd aanspraak op dit gebied waar in 1982 een oorlog woedde met Groot-Brittannië. Wat opmerkelijk is voor deze eilanden is de afwezigheid van bomen. Er zijn wel enkele uitheemse geplant maar er bestaan geen inheemse.
Vroeg uit de veren deze morgen want we vertrekken als eersten om 7 uur. Het weer belooft veel goeds maar we ondervonden dat de zon kan schijnen en dat op een kwartier tijd het weer volledig kan omslaan. We zitten in Sub-Antarctica en hier is de natuur zeer guur.
De naam caracara komt van de roep die ze uitstoten. Ze zijn zeer nieuwsgierig en bekijken je zodat je ze gemakkelijk kan fotograferen.
De vlaggen die de leiding voor ons heeft geplaatst worden door deze vogels langs alle kanten bekeken en dat is best grappig.
om er landbouwgebied van te maken, zijn er nog maar enkele streken begroeid met deze grassoort. Het is heel spijtig dat de mensen deze plant zo hebben uitgedund
want het is zeer nuttig voor de daar levende dieren. Het is hun eten, ze vermenigvuldigen zich daar en bouwen nesten die hun beschermen tegen de gure winden.
De stelen kunnen tot 2 m hoog worden en de plant kan 200 jaar oud worden.
Het is de snelste zwemmer want hij kan een snelheid halen tot 35 km per uur.
ODE MARITIMA
Schepen die de rede binnenvaren
Schepen die de haven verlaten
Schepen die veraf voorbijgaan
(Ik verbeeld me ze te zien van een verlaten strand) –
Al deze schepen, abstract haast in hun vaart
Al deze schepen, zij ontroeren mij als waren ze iets anders
En niet alleen maar schepen, schepen die komen en gaan.
Fernando PESSAO
Het in- of uitstappen van een zodiac gaat niet altijd gemakkelijk. Soms bestaat de bodem uit kiezel of glibberige stenen of slijk. Er zijn ook geen aanlegplaatsen want je zit in de volle natuur. De zodiac ‘aan land’ trekken is ook niet mogelijk want dan kan je de rubberboot beschadigen. De verantwoordelijken hebben soms liesbotten en wij staan met onze botten in het water. Normaal kan je redelijk droog blijven maar als er wind is en er zijn golfjes, dan komen die juist over de bovenkant van je botten en zit je met natte voeten. Uiteraard zijn je broekspijpen dan ook nat en dat is niet zo aangenaam.
het kenteken van de Ponant erop in chocolade poeder.
Ik heb al verschillende hiervan bezocht waarvan ook met andere rederijen.
’s Morgens wordt GRAVE COVE bezocht.
Ik besluit niet mee te gaan want ik voel me niet zo goed en er is een zware storm.
De expeditie-ploeg moest voor 5 uur opstaan om een doenbare landingsplaats te vinden en de wandeling op het eiland te markeren. Bij zo een storm is al dit werk een beetje nutteloos want iedereen wil van boord om te gaan kijken en iedereen wil dan zo vlug mogelijk terug in de zodiac geraken om iets warms te drinken en zich om te kleden. En elke dag beleven de naturalisten een nieuw avontuur, want door de natuurelementen is de landingsplaats van de vorige keer niet meer veilig of zitten de dieren aan de andere kant van het eiland.
Hier woont al meer dan 30 jaar een koppel dat 900 schapen verzorgt.
Ze verhuren ook 2 huisjes aan toeristen die hier in de ongeschonden natuur willen leven.
Het is hier vooral interessant voor ornithologen want
dit eiland is gespaard gebleven van uitheemse dieren zoals ratten, katten en andere roofdieren.
De vogels kunnen helemaal onbezorgd hun nest overal bouwen.
Er zijn wel de oorspronkelijke dieren zoals pinguïns,
zeeolifanten en keizerlijke aalscholvers die op de stranden liggen.
De plaatselijke vogelsoort is niet bang van mensen want ze zien er zelden. Deze vogels leven alleen op dit eiland.
Wij verlaten de FALKLAND EILANDEN en varen naar ZUID-GEORGIË dat 1350 km verder gelegen is. Zuid-Georgië maakt eveneens deel uit van Groot-Brittannië.
20.000 jaar geleden was dit eiland bedekt met een ijsplaat van 12 km² oppervlakte en daarop waren 123 gletsjers. Sinds het begin van de 20e eeuw smelten ze aan een snel tempo. Hier leven nog zeer veel verschillende diersoorten waaronder de grootste concentratie zeeolifanten van de wereld. Verder nog 2,8 miljoen pelsrobben, 63 miljoen vogels en nog andere soorten.
Ook de nacht was beklemmend tot de volle maan even kwam kijken. Alles was zwart rond het schip, nergens een lichtje. Gewoon diep zwart.
Een ‘droom’ van een dag!
We leggen aan in GRYTVIKEN. Hier werd in 1904 het eerste station gebouwd om de gevangen walvissen te verwerken voor het vlees maar vooral voor het vet. In die periode was er in de wereld een te kort aan energie voor verwarming en verlichting. In de walvisindustrie werkten veel Noren en die openden spoedig nog meer stations. Het einde kwam toen de jacht op de walvissen stopte in 1965.
In de jaren 1930 - 1931 voeren er 41 fabrieksboten om de dieren onmiddellijk na het vangen te verwerken zonder eerst terug aan land te moeten aanleggen. Het waren zeer grote afstanden tussen de plaats waar de walvissen leefden en de verschillende fabrieken.
Het was veel te duur om bij de sluiting van de fabrieken deze te ontmantelen en naar het thuisland te voeren en men liet gewoon alles achter ten prooi aan de klimatologische toestanden van hier. Het gevolg is dat die fabrieken verroestten, afbraken en hopen schroot werden die nog verder in elkaar kunnen storten. Men moet er een minimum afstand van 200 m van houden . Alleen in Grytviken werd de eerste fabriek verstevigd en is nu een museum dat men van buiten mag bezoeken. Daar waar de muren nog recht staan mag men niet komen want met de vele stormen kunnen er nog altijd instortingen plaats hebben. De natuur en de pelsrobben hebben de site overgenomen.
Eindelijk kunnen ze aanleggen maar in vogelvlucht moeten ze nog 45 km verder geraken vooraleer hulp te vinden. Wat Shackleton niet wist was dat er op die ‘weg’ besneeuwde bergen waren tot 3.000 m hoog evenals gletsjers waar ze over moesten en dit zonder aangepast materiaal. De kaart waarover hij beschikte was op die plek wit want hier was nooit eerder een mens geweest. 36 uur hebben ze zonder rust verder gestapt vooraleer het station te bereiken. Rusten zou de vriesdood betekenen. Een redding werd georganiseerd en na maanden kon Shackleton de 22 achtergelaten zeemannen levend terug oppikken.
Ter herinnering aan deze ongelooflijke daad werd hij hier begraven.
gedemonteerd en op een schip geladen.
In 1913 werd het hier terug opgebouwd.
Dat is open voor toeristen om speciale postzegels te kopen en daar de mooie stempels op te zetten.
Je kan ook ‘echt’ iets opsturen maar dat is maanden onderweg.
want gelijktijdig mogen er maximum 100 mensen het eiland bezoeken
dit om het gewone leven zo weinig mogelijk te verstoren.
De grootste pinguïn is de keizerpinguïn en dan komt de koningspinguïn met een hoogte van 85 tot 95 cm. De mannetjes kunnen tot 16 kg wegen. Er zijn 15 tot 18 maanden nodig voor het groot brengen van de kleine en ze leggen 1 ei per keer. Er zijn dus 2 cyclussen op 3 jaar tijd. De pinguïns maken geen nest maar leggen hun ei op hun poten en trekken er dan een plooi van hun pels over om het warm te houden.
De koningspinguïn heeft een zeer moeilijke tijd gekend want ze waren bijna uitgeroeid door dat ze gevangen en gedood werden voor hun vet en ook hun pluimen werden gebruikt. Een kolonie kan uit duizenden exemplaren bestaan.
De egaal bruine zijn de kleintjes. Die zijn moeilijker te fotograferen omdat ze ‘beschut’ in het midden van de groep worden gehouden en wij op afstand buiten de groep moeten blijven.
’s Morgens krijgen we de film ‘L’Endurance’ te zien over de legendarische tocht van Shackleton door Antarctica. De weersomstandigheden laten geen enkele buiten activiteit toe.
In de namiddag wordt er beslist om de baai verder in te varen omdat er daar een prachtige gletsjer is.
Film: 'Gletsjer in Cumberland Bay - South Georgia Island'
Ondanks het grijze weer is de gletsjer indrukwekkend. Af en toe eventjes een beetje licht en dan snel een foto maken.Film: 'Gletsjer in Cumberland Bay - South Georgia Island'
Thermo ondergoed - Warme of technische onder pull - Warme pullover - Keelbeschermer/sjaal - Lange sokken boven korte sokken - Waterdichte broek of warme broek met waterdichte nylon broek er over - De parka van de Ponant - Een reddingsvest
Voor je vertrekt moet je al je boven kledij aan hebben, waardoor je je moeilijk kunt bewegen en op je sokken naar het vertrekpunt gaan, je botten in je hand.
In een ontsmettingsbak botten ontsmetten.
Bij de terugkomst moet je weer met je botten in een speciale bak om deze te ontsmetten en ze daarna nog afspuiten om absoluut niets maar dan ook niets van het ene eiland naar het andere te kunnen overbrengen.
Botten uit naar het vertrekpunt waar je iets warms kunt drinken en je boven kledij een beetje kunt uit doen en daarna met heel die boel op je sokken naar je kajuit gaan.
Vergeet ook geen zonnecrème (gat in ozonlaag), fotogerief, zonnebril, muts en handschoenen mee te hebben. In ideale omstandigheden gebeurt dat twee keer per dag.
Wij kiezen om aan boord te blijven en nemen nog wat foto’s omdat het lichter wordt.
Wakker geworden van het opstarten van de motoren en wakker gebleven door het rollen van het schip. Een reis pil genomen om te vermijden dat ik ziek zou worden. Een kussen in mijn rug gelegd want 1 keer rolde ik bijna uit mijn bed door de storm.
Om 8 uur ziet het er zo uit in de baai van Stromness:
Het ontvangstcomité staat ons al op te wachten:
De linker pinguïn van de eerste foto is er erg aan toe en de rechter heeft ook een minder mooie vacht als de middelste pinguïn. En zo klein zijn de pluimpjes die afgevallen zijn.
Robje heeft honger en duwt in de zij van mama. Hij wil eten. Mama heeft geen zin en blijft liggen en kleintje duwt en duwt maar mama geeft niet toe. Robje wordt kwaad en geeft een schreeuw maar zijn moeder geeft nog een hardere schreeuw. De kleine krimpt ineen en maakt kleine teleurgestelde geluidjes. Omdat het niets helpt draait hij zich om en doet een paar stapjes de weide wereld in. De grote vlakte ziet er toch niet aanlokkelijk uit en hij komt jankend terug en drukt zich tegen het lichaam van zijn moeder aan.
Kleine robben hebben maar enkele maanden om ‘groot’ te worden en dan is het winter en moeten zij over een dikke vetlaag beschikken om in het koude water te kunnen overleven. Wanneer de moeder ziek is of zij maakt niet genoeg vette melk aan overleeft de kleine niet. Voor zover ik kon zien waren er weinig volwassen dieren aan land en waren de meeste in zee om voedsel te halen. Misschien was de mama ziek of was zij niet sterk genoeg om naar de zee te gaan om voedsel te halen. De natuur is hier prachtig maar meedogenloos. Een beetje onthutst verliet ik hen.
Kleine robben hebben maar enkele maanden om ‘groot’ te worden en dan is het winter en moeten zij over een dikke vetlaag beschikken om in het koude water te kunnen overleven. Wanneer de moeder ziek is of zij maakt niet genoeg vette melk aan overleeft de kleine niet. Voor zover ik kon zien waren er weinig volwassen dieren aan land en waren de meeste in zee om voedsel te halen. Misschien was de mama ziek of was zij niet sterk genoeg om naar de zee te gaan om voedsel te halen. De natuur is hier prachtig maar meedogenloos. Een beetje onthutst verliet ik hen.
Film: 'Het hongerige pelsrobje'
Hier kunnen wij ons hartje ophalen aan een kolonie koningspinguïns van ongeveer 250.000 stuks!!
Je voelt de kracht van de natuur. Buiten onze ‘vriendjes’ is hier een grote variatie aan dieren zoals de papou pinguïn , albatros,
reuze stormvogel, stern, zeeolifant en pelsrob en dit alles in een indrukwekkend landschap.
Gelukkig kunnen we vandaag nog veilig landen want de weersvoorspellingen zijn ronduit slecht.
een met witte vlekken of een beige rob tussen en die wordt ‘blond’ genoemd. Het betreft geen albino.
Deze kleine pinguïn heeft zijn bruine pels van zijn lijf al veranderd in die
van de grote pinguïns maar de pels van zijn kop heeft daar nog geen zin in.
je aanwezigheid aanvaarden en zo een machtig landschap.
Sommige reisgenoten noemden dit ‘het Paradijs’. De koude nam toe en het werd donkerder dus
terug naar de luxe van de beschaving.
Hemel en hel liggen dicht bijeen.
Tegen het avondeten zaten we in het grote open water dat de Atlantische Oceaan heet en
we waren terug in de storm met golven tot 4 m hoog en windsnelheden van 5 Beaufort.
En dit was nog maar het begin, maar dat wisten we toen nog niet!
Je kunt de verantwoordelijkheden van morgen niet ontlopen door ze vandaag te vermijden.
Abraham Lincoln
Onder de leuke titel ‘Sex on the beach’ ging het over de voortplanting
van de pelsrobben en zeeolifanten.
een pinguïn met kleurrijke pluimen boven op zijn kop en die hier veel zou voorkomen.
24/03/2017
ZUID-AFRIKA.
Zuid-Afrika is gelegen in het uiterste zuiden van Afrika en heeft 3 hoofdsteden:
Administratieve hoofdstad: Pretoria
Gerechtelijke hoofdstad: Bloemfontein
Wetgevende hoofdstad: Kaapstad
Binnen Z.A. ligt er een onafhankelijk land: Lesotho.
De Zuid-Afrikaanse vlag is in gebruik sinds 27.4.1994, de dag dat de eerste multiculturele verkiezingen werden gehouden. De uitslag was een aardverschuiving. Nelson Mandela werd tot president van de Republiek verkozen, de man die in de gevangenis zat van 1962 tot zijn volledige vrijlating in 1990.
Voorbeeld van de vroegere apartheid:
Het land tussen 2 oceanen wordt ‘regenboognatie’ genoemd omdat de geschiedenis en de culturen even kleurrijk zijn als de landschappen en de dierenwereld.
KAAPSTAD
Deze stad was oorspronkelijk een verversingspost voor de Nederlandse schepen die op weg waren naar Oost-Afrika, Indië of het Verre Oosten.
Van een kleine havenstad groeide Kaapstad uit tot de grootste stad van Z.A., maar raakte de eerste plaats kwijt aan Johannesburg in 1887 toen de goudkoorts los barstte.
Deze nacht weer liggen rollen in mijn bed. In het laatste deel naar Kaapstad zijn er zeer zware golven omdat je naar een plaats vaart waar 2 oceanen elkaar ontmoeten.
Later dan voorzien varen we de haven binnen omdat een containerschip problemen had en de toegang tot de haven versperde.
Kaapstad is het einde voor ons van deze reis. Het schip vaart dan verder rond Zuid-Afrika.
Er zijn passagiers die de volgende reis nog meedoen maar de meeste passagiers verlaten morgen het schip. Om iedereen de kans te geven om de mooie stad Kaapstad te bezoeken of om een safari te doen, blijft het schip hier 2 nachten liggen.
Met het niet op tijd kunnen binnen varen is niemand tijdig van boord kunnen gaan. Voor ons is dat niet zo erg omdat we dan ineens aan ons middagprogramma beginnen, maar zij die een excursie hebben besteld komen uren te laat bij hun bussen aan. Voor alle veiligheid laat men deze personen als eersten van boord gaan, zodat het voor ons nog eens wachten is voor wij kunnen starten.
In de namiddag bezoeken we het Waterfront, een kleurrijk gezellig stukje haven met veel cafés, terrassen en een groot winkelcentrum.
Alles was heel aangenaam behalve de bankbediende
waar we meer dan een half uur bij zaten om
geld om te zetten naar de ZAR (Zuid-Afrikaanse Rand) en
dan was het… nog foutief. Een collega heeft moeten overnemen.
De Tafelberg waar we morgen naar toe rijden.
Deze avond is onze laatste avond aan boord van het schip.
Morgen gaan we naar een appartement in Kaapstad.
De afstand die wij hebben afgelegd tussen
Ushuaia en Kaapstad is ongeveer 4.800 zeemijl.
25/03/2017
KAAPSTAD en de TAFELBERG bezoeken we met de hop-on hop-off bus.
Ons appartement is bijna een heel huisje en ziet er schattig uit. Deze buurt bestaat uit veel van deze schattige huisjes die in vrolijke kleuren zijn geschilderd. Toch is het een gevaarlijke buurt want er wordt veel ingebroken. Je krijgt sleutels van de verschillende deuren en moet erg goed opletten welke sleutel op welke deur past want anders duurt het binnen- en buitengaan heel lang, zeker ’s avonds wanneer het donker is. Elk huisje heeft een mini voortuintje dat is afgesloten met een zwaar ijzeren hek en de voordeur heeft 2 of 3 sloten. De auto’s staan voor de deur geparkeerd en je mag absoluut niet vergeten ook die extra te beveiligen. Uiteraard is er aan de binnenkant van de voordeur nog een zware grendel die je ’s avonds sluit.
Het is vermoeiend om hier te wandelen want het is heuvelachtig en zo komen we bij onze bus in de stad aan.
Wij stappen de eerste keer uit aan de Nationale Botanische Tuin Kirstenbosch. Is het een park of een bos? Het beslaat 560 ha en bevat zeer veel soorten bloemen en planten. Het ligt op een helling en hogerop ligt er een der duurste wijken van Kaapstad. Wanneer de bewoners ’s morgens buiten komen dan zien ze een bloemenzee en daarna de zee. Een fenomenaal uitzicht. Het klimaat is uitstekend om planten te kweken en tussen in staan er mooie beeldhouwwerken.
Het bloem symbool van Z.A. is de protea.
Wij nemen terug de bus en rijden verder door de heuvels rond de stad.
Omdat Kaapstad voor een groot deel omgeven is door de oceaan zijn er prachtige uitzichten zoals Mariner’s Wharf.
Wij komen op onze tweede stop aan. Uiteraard zijn er zeer veel stops die de moeite waard zijn, maar wij zijn hier niet zo lang en hebben vandaag voor 2 bezoeken gekozen waarvan wij dachten dat die het meest indrukwekkend zouden zijn.
En we hebben geluk! Er is normaal veel wind in Kaapstad, zeker op grote hoogte. Bij zware wind werkt de kabelbaan om veiligheidsredenen niet. Wij kunnen onze ‘geprogrammeerde dag’ volledig afwerken.
De Tafelberg heeft een hoogte van 1086 m. Deze berg heeft 2.200 soorten planten waarvan 1.470 bloemen dragen. Het is geklasseerd door de Unesco als Werelderfgoed.
Ik dacht dat ik een marmot zag maar het is een Kaapse klipdas. Eigenaardig maar de klipdas is familie van de... olifant.
26/03/2017
Onze laatste volledige dag in Kaapstad. Wij doen het rustig aan door naar het centrum te wandelen en daar een bus te nemen naar een van de bekende stranden van Kaapstad. Onderweg zien we prachtige huizen die mij erg aan de zuidelijke staten van de Verenigde Staten doen denken.
Er zijn speciale ‘vuilbakken’ voor sigarettenstompjes.
Het Gerechtsgebouw
Juist zoals in Buenos-Aires heerst hier grote armoede. Ik zag een man een vuilbak openen om te zien of er iets bruikbaars in lag en de klep terug dicht doen. Kort erna komt er een jonge man en die opent toevallig dezelfde container. Hij had blijkbaar alles aan wat hij bezat want ik zag 4 verschillende broeken over elkaar. Er kwamen er een paar langs boven uit en ook onder een short staken er een paar verschillende pijpen uit. Hij haalde een bekertje uit de vuilbak zoals je die krijgt wanneer je koffie aan een stalletje koopt. Blijkbaar zaten er nog een paar druppels in want hij dronk ervan. Ik voelde mijn maag ineen krimpen. Hij gooide het nadien in de container en deed die terug toe. Wanneer zulke mensen ondanks alles Wel de straat proper kunnen houden, waarom kunnen ze dat hier dan niet?
Reeds jaren heerst er grote waterschaarste in Z.A. en elke dag douchen is op veel plaatsen niet meer mogelijk. Als daar nog armoede bijkomt en het betreft drinkwater in een warm land, dan is het dramatisch. Dit is nog erger dan in Buenos-Aires want daar zijn er nog fonteinen.
Soms is op reis gaan niet alleen maar ‘blijheid’.
Met de bus doorkruisen wij weer een mooi gedeelte langs de kust, vooraleer aan het strand te geraken. Ook hier was het mooi maar… er komen hier veel mensen en daardoor zijn er ook zeer veel verkopers. Drinken, eten en prularia worden je de hele tijd aangeprezen. De ene is nog niet weg of er staat al een andere. De hele middag sleuren ze met hun koopwaar door het mulle strandzand in de hitte en roepen ze wat ze allemaal te koop hebben. Niet de uitgelezen plek om een dutje te doen.
’s Avonds was er een laatste afspraak met
enkele aangename mensen
die we op de boot hebben leren kennen.
27/03/2017
Vertrek naar huis.
Eerst een lekker ontbijt in een café vlakbij met een grappig servies.
Daarna afscheid nemen van mijn grote badkamer
En van Henk en Guido onze zeer hartelijke gastheren van Purple House
Hetgeen mij in Kaapstad opviel was dat velen wisten waar België lag, dit in tegenstelling met mijn reizen naar de Verenigde Staten. Toen ik vroeg hoe ze België kende dan was het antwoord: door het voetbal. Nu - ik schrijf dit in juli 2018 - weet ik dat we een fantastische Belgische voetbalploeg hebben, maar blijkbaar wisten ze dat in het buitenland toen al.
Als laatste heb ik de volgende foto gehouden.
Ik hoop dat dit land dat zo veel heeft geleden en
dat er economisch niet goed voorstaat,
deze leuze kan blijven waar maken:
Deze reis was, juist zoals Antarctica, van een meedogenloze schoonheid.
Op sommige plaatsen kan je onmogelijk overleven maar
de ‘kracht’ die de natuur uitstraalt is adembenemend evenals de schoonheid.
Wij komen in ons eerste vliegtuig dat ons naar Doha brengt.
Hoera, in tegenstelling met onze heen vlucht is hier in business veel ruimte.
Met mijn armen en benen toon ik al de ruimte die helemaal alleen voor mij is:
ZALIG!
Wij staan op de grond maar de cockpit staat op een hoogte van 48 m. Lijkt me zeer veel, maar de meters zullen wel juist staan denk ik.
De afstand naar Doha is 7.459 km.
28.3.2017
Even de afgelegde afstanden op een rijtje zetten :
Brussel naar B.A. : 11.322 km
B.A. naar El Calafate : 2.083 km
El Calafate naar Ushuaia : 565 km
Ushuaia per schip naar Kaapstad: 4.800 zeemijl of 8.880 km
Kaapstad naar Doha : 7.459 km
Doha naar Brussel : 4.900 km
Dit geeft een totaal van 35.209 km. De omtrek van de Aarde is 40.075 km.
Oei, mijn ecologische voetafdruk voor 2017 is wel schandalig groot!
Un voyageur est une espèce d’historien; son devoir est de raconter fidèlement ce qu’il a vu ou ce qu’il a entendu dire; il ne doit rien inventer, mais aussie il ne doit rien omettre.
Chateaubriand.
Lieve, de voorreis naar B.A. maar vooral El Calafate was buitengewoon. We hebben er jaren naar uitgekeken en de realiteit was nog indrukwekkender dan hetgeen we konden dromen. Bedankt voor de organisatie ervan evenals voor het prachtige ‘toetje’ dat Zuid-Afrika heet.
‘prik’, hartelijk dank voor het vele werk dat u had om deze blog te maken. U hebt er een juweeltje van gemaakt.
Administratieve hoofdstad: Pretoria
Gerechtelijke hoofdstad: Bloemfontein
Wetgevende hoofdstad: Kaapstad
Binnen Z.A. ligt er een onafhankelijk land: Lesotho.
De Zuid-Afrikaanse vlag is in gebruik sinds 27.4.1994, de dag dat de eerste multiculturele verkiezingen werden gehouden. De uitslag was een aardverschuiving. Nelson Mandela werd tot president van de Republiek verkozen, de man die in de gevangenis zat van 1962 tot zijn volledige vrijlating in 1990.
Voorbeeld van de vroegere apartheid:
Het land tussen 2 oceanen wordt ‘regenboognatie’ genoemd omdat de geschiedenis en de culturen even kleurrijk zijn als de landschappen en de dierenwereld.
KAAPSTAD
Deze stad was oorspronkelijk een verversingspost voor de Nederlandse schepen die op weg waren naar Oost-Afrika, Indië of het Verre Oosten.
Van een kleine havenstad groeide Kaapstad uit tot de grootste stad van Z.A., maar raakte de eerste plaats kwijt aan Johannesburg in 1887 toen de goudkoorts los barstte.
Deze nacht weer liggen rollen in mijn bed. In het laatste deel naar Kaapstad zijn er zeer zware golven omdat je naar een plaats vaart waar 2 oceanen elkaar ontmoeten.
Later dan voorzien varen we de haven binnen omdat een containerschip problemen had en de toegang tot de haven versperde.
Kaapstad is het einde voor ons van deze reis. Het schip vaart dan verder rond Zuid-Afrika.
Er zijn passagiers die de volgende reis nog meedoen maar de meeste passagiers verlaten morgen het schip. Om iedereen de kans te geven om de mooie stad Kaapstad te bezoeken of om een safari te doen, blijft het schip hier 2 nachten liggen.
Met het niet op tijd kunnen binnen varen is niemand tijdig van boord kunnen gaan. Voor ons is dat niet zo erg omdat we dan ineens aan ons middagprogramma beginnen, maar zij die een excursie hebben besteld komen uren te laat bij hun bussen aan. Voor alle veiligheid laat men deze personen als eersten van boord gaan, zodat het voor ons nog eens wachten is voor wij kunnen starten.
In de namiddag bezoeken we het Waterfront, een kleurrijk gezellig stukje haven met veel cafés, terrassen en een groot winkelcentrum.
Alles was heel aangenaam behalve de bankbediende
waar we meer dan een half uur bij zaten om
geld om te zetten naar de ZAR (Zuid-Afrikaanse Rand) en
dan was het… nog foutief. Een collega heeft moeten overnemen.
waar we meer dan een half uur bij zaten om
geld om te zetten naar de ZAR (Zuid-Afrikaanse Rand) en
dan was het… nog foutief. Een collega heeft moeten overnemen.
De Tafelberg waar we morgen naar toe rijden.
Deze avond is onze laatste avond aan boord van het schip.
Morgen gaan we naar een appartement in Kaapstad.
De afstand die wij hebben afgelegd tussen
Ushuaia en Kaapstad is ongeveer 4.800 zeemijl.
Morgen gaan we naar een appartement in Kaapstad.
De afstand die wij hebben afgelegd tussen
Ushuaia en Kaapstad is ongeveer 4.800 zeemijl.
25/03/2017
KAAPSTAD en de TAFELBERG bezoeken we met de hop-on hop-off bus.
Ons appartement is bijna een heel huisje en ziet er schattig uit. Deze buurt bestaat uit veel van deze schattige huisjes die in vrolijke kleuren zijn geschilderd. Toch is het een gevaarlijke buurt want er wordt veel ingebroken. Je krijgt sleutels van de verschillende deuren en moet erg goed opletten welke sleutel op welke deur past want anders duurt het binnen- en buitengaan heel lang, zeker ’s avonds wanneer het donker is. Elk huisje heeft een mini voortuintje dat is afgesloten met een zwaar ijzeren hek en de voordeur heeft 2 of 3 sloten. De auto’s staan voor de deur geparkeerd en je mag absoluut niet vergeten ook die extra te beveiligen. Uiteraard is er aan de binnenkant van de voordeur nog een zware grendel die je ’s avonds sluit.Het is vermoeiend om hier te wandelen want het is heuvelachtig en zo komen we bij onze bus in de stad aan.
Wij stappen de eerste keer uit aan de Nationale Botanische Tuin Kirstenbosch. Is het een park of een bos? Het beslaat 560 ha en bevat zeer veel soorten bloemen en planten. Het ligt op een helling en hogerop ligt er een der duurste wijken van Kaapstad. Wanneer de bewoners ’s morgens buiten komen dan zien ze een bloemenzee en daarna de zee. Een fenomenaal uitzicht. Het klimaat is uitstekend om planten te kweken en tussen in staan er mooie beeldhouwwerken.
Het bloem symbool van Z.A. is de protea.
Wij nemen terug de bus en rijden verder door de heuvels rond de stad.
Omdat Kaapstad voor een groot deel omgeven is door de oceaan zijn er prachtige uitzichten zoals Mariner’s Wharf.
Omdat Kaapstad voor een groot deel omgeven is door de oceaan zijn er prachtige uitzichten zoals Mariner’s Wharf.
Wij komen op onze tweede stop aan. Uiteraard zijn er zeer veel stops die de moeite waard zijn, maar wij zijn hier niet zo lang en hebben vandaag voor 2 bezoeken gekozen waarvan wij dachten dat die het meest indrukwekkend zouden zijn.
En we hebben geluk! Er is normaal veel wind in Kaapstad, zeker op grote hoogte. Bij zware wind werkt de kabelbaan om veiligheidsredenen niet. Wij kunnen onze ‘geprogrammeerde dag’ volledig afwerken.
De Tafelberg heeft een hoogte van 1086 m. Deze berg heeft 2.200 soorten planten waarvan 1.470 bloemen dragen. Het is geklasseerd door de Unesco als Werelderfgoed.
Ik dacht dat ik een marmot zag maar het is een Kaapse klipdas. Eigenaardig maar de klipdas is familie van de... olifant.
26/03/2017
Onze laatste volledige dag in Kaapstad. Wij doen het rustig aan door naar het centrum te wandelen en daar een bus te nemen naar een van de bekende stranden van Kaapstad. Onderweg zien we prachtige huizen die mij erg aan de zuidelijke staten van de Verenigde Staten doen denken.
Er zijn speciale ‘vuilbakken’ voor sigarettenstompjes.
Het Gerechtsgebouw
Juist zoals in Buenos-Aires heerst hier grote armoede. Ik zag een man een vuilbak openen om te zien of er iets bruikbaars in lag en de klep terug dicht doen. Kort erna komt er een jonge man en die opent toevallig dezelfde container. Hij had blijkbaar alles aan wat hij bezat want ik zag 4 verschillende broeken over elkaar. Er kwamen er een paar langs boven uit en ook onder een short staken er een paar verschillende pijpen uit. Hij haalde een bekertje uit de vuilbak zoals je die krijgt wanneer je koffie aan een stalletje koopt. Blijkbaar zaten er nog een paar druppels in want hij dronk ervan. Ik voelde mijn maag ineen krimpen. Hij gooide het nadien in de container en deed die terug toe. Wanneer zulke mensen ondanks alles Wel de straat proper kunnen houden, waarom kunnen ze dat hier dan niet?
Reeds jaren heerst er grote waterschaarste in Z.A. en elke dag douchen is op veel plaatsen niet meer mogelijk. Als daar nog armoede bijkomt en het betreft drinkwater in een warm land, dan is het dramatisch. Dit is nog erger dan in Buenos-Aires want daar zijn er nog fonteinen.
Soms is op reis gaan niet alleen maar ‘blijheid’.
Met de bus doorkruisen wij weer een mooi gedeelte langs de kust, vooraleer aan het strand te geraken. Ook hier was het mooi maar… er komen hier veel mensen en daardoor zijn er ook zeer veel verkopers. Drinken, eten en prularia worden je de hele tijd aangeprezen. De ene is nog niet weg of er staat al een andere. De hele middag sleuren ze met hun koopwaar door het mulle strandzand in de hitte en roepen ze wat ze allemaal te koop hebben. Niet de uitgelezen plek om een dutje te doen.Reeds jaren heerst er grote waterschaarste in Z.A. en elke dag douchen is op veel plaatsen niet meer mogelijk. Als daar nog armoede bijkomt en het betreft drinkwater in een warm land, dan is het dramatisch. Dit is nog erger dan in Buenos-Aires want daar zijn er nog fonteinen.
Soms is op reis gaan niet alleen maar ‘blijheid’.
’s Avonds was er een laatste afspraak met
enkele aangename mensen
die we op de boot hebben leren kennen.
27/03/2017enkele aangename mensen
die we op de boot hebben leren kennen.
Vertrek naar huis.
Eerst een lekker ontbijt in een café vlakbij met een grappig servies.
Daarna afscheid nemen van mijn grote badkamer
En van Henk en Guido onze zeer hartelijke gastheren van Purple House
Hetgeen mij in Kaapstad opviel was dat velen wisten waar België lag, dit in tegenstelling met mijn reizen naar de Verenigde Staten. Toen ik vroeg hoe ze België kende dan was het antwoord: door het voetbal. Nu - ik schrijf dit in juli 2018 - weet ik dat we een fantastische Belgische voetbalploeg hebben, maar blijkbaar wisten ze dat in het buitenland toen al.
Als laatste heb ik de volgende foto gehouden.
Ik hoop dat dit land dat zo veel heeft geleden en
dat er economisch niet goed voorstaat,
deze leuze kan blijven waar maken:
Ik hoop dat dit land dat zo veel heeft geleden en
dat er economisch niet goed voorstaat,
deze leuze kan blijven waar maken:
Deze reis was, juist zoals Antarctica, van een meedogenloze schoonheid.
Op sommige plaatsen kan je onmogelijk overleven maar
de ‘kracht’ die de natuur uitstraalt is adembenemend evenals de schoonheid.
Op sommige plaatsen kan je onmogelijk overleven maar
de ‘kracht’ die de natuur uitstraalt is adembenemend evenals de schoonheid.
Wij komen in ons eerste vliegtuig dat ons naar Doha brengt.
Hoera, in tegenstelling met onze heen vlucht is hier in business veel ruimte.
Met mijn armen en benen toon ik al de ruimte die helemaal alleen voor mij is:
ZALIG!
Wij staan op de grond maar de cockpit staat op een hoogte van 48 m. Lijkt me zeer veel, maar de meters zullen wel juist staan denk ik.Hoera, in tegenstelling met onze heen vlucht is hier in business veel ruimte.
Met mijn armen en benen toon ik al de ruimte die helemaal alleen voor mij is:
ZALIG!
De afstand naar Doha is 7.459 km.
28.3.2017
Even de afgelegde afstanden op een rijtje zetten :
Brussel naar B.A. : 11.322 km
B.A. naar El Calafate : 2.083 km
El Calafate naar Ushuaia : 565 km
Ushuaia per schip naar Kaapstad: 4.800 zeemijl of 8.880 km
Kaapstad naar Doha : 7.459 km
Doha naar Brussel : 4.900 km
B.A. naar El Calafate : 2.083 km
El Calafate naar Ushuaia : 565 km
Ushuaia per schip naar Kaapstad: 4.800 zeemijl of 8.880 km
Kaapstad naar Doha : 7.459 km
Doha naar Brussel : 4.900 km
Dit geeft een totaal van 35.209 km. De omtrek van de Aarde is 40.075 km.
Oei, mijn ecologische voetafdruk voor 2017 is wel schandalig groot!
Oei, mijn ecologische voetafdruk voor 2017 is wel schandalig groot!
Un voyageur est une espèce d’historien; son devoir est de raconter fidèlement ce qu’il a vu ou ce qu’il a entendu dire; il ne doit rien inventer, mais aussie il ne doit rien omettre.
Chateaubriand.
Chateaubriand.
Lieve, de voorreis naar B.A. maar vooral El Calafate was buitengewoon. We hebben er jaren naar uitgekeken en de realiteit was nog indrukwekkender dan hetgeen we konden dromen. Bedankt voor de organisatie ervan evenals voor het prachtige ‘toetje’ dat Zuid-Afrika heet.
‘prik’, hartelijk dank voor het vele werk dat u had om deze blog te maken. U hebt er een juweeltje van gemaakt.
